Zeeotter

Het dier eet veel schelpdieren en zeeslakken zoals oesters en zeeoren. Ook zee-egels en kreeftachtigen worden gegeten. Hij opent ze door een steen op zijn buik te leggen en de schelp daar op stuk te slaan. De otter heeft onder zijn oksel een soort zakjes waarin hij voedsel kan bewaren.

Zeeotters vertoeven steeds langs de kust en gaan nooit de volle zee in. Om te vermijden dat ze tijdens het eten naar zee afdrijven rollen ze zich in kelp.

Deze soort komt voor aan de noordwestkust van Noord-Amerika en de noordoostkust van Azië. De zeeotter was plaatselijk bijna uitgestorven door overbejaging en wordt volgens de beoordeling van de IUCN in 2013 aangemerkt als 'bedreigd'.

Er worden drie ondersoorten onderscheiden; ze vertonen verschillen in lichaamslengte, en in opbouw van het skelet en het gebit.

• Enhydra lutris lutris of gewone zeeotter. Een andere naam voor deze ondersoort is de Aziatische zeeotter; het is de grootste van de drie ondersoorten
• Enhydra lutris nereis (Merriam, 1904) of zuidelijke zeeotter. Dit type leeft langs de kust van Californië tot Alaska, en zo verder langs de Russische kust tot aan het noordelijkste puntje van Japan. Deze ondersoort heeft een kleinere schedel dan de gewone zeeotter en heeft kleine tanden
• Enhydra lutris kenyoni Wilson, 1991 of Alaskazeeotter. Wordt soms ook wel noordelijke zeeotter genoemd

• 
  De verspreiding van de verschillende ondersoorten
• 
  Zeeotters lijken op het land veel logger door de dikke pels
• 
  Een volwassen zeeotter
• 
  Drijvende zeeotter in Morro Bay, Californië
• 
  Tijdens het paren bijt het mannetje tot bloedens toe in de neus van het vrouwtje
• 
  Een moeder drijvend met een jong op haar borst