Zee-ijs
Zee-ijs is de benaming voor bevroren zeewater in de beide poolzeeën. Ook wordt het begrip soms gebruikt voor ijs dat vanuit andere wateren de zee instroomt.
Belangrijke vormen van zee-ijs zijn drijfijs (drijvende stukken ijs, die ontstaan uit grondijs), pakijs (op elkaar geschoven ijsschotsen) en ijs verbonden met het vasteland (fast ice).
Zee-ijs bedekt per jaar gemiddeld 6,5 procent (22,5 miljoen km²) van de wereldzeeën. Doordat de oceanen uit zout zeewater bestaan, vindt de bevriezing plaats bij een temperatuur van ten hoogste -1,8 °C. Het zee-ijs beslaat in de winter een groter gebied dan in de zomer. Rondom Antarctica (aan de zuidpool) komt veel meer zee-ijs voor dan bij de noordpool.
Zee-ijs speelt een belangrijke rol in het klimaatsysteem van de Aarde. Het overwegend met sneeuw bedekte zee-ijs kenmerkt zich door een zeer hoog weerkaatsingsvermogen (albedo) van het zonlicht. Waar door de ijsvrije oceaan een groot deel van de kortegolfstraling wordt geabsorbeerd, reflecteert het zee-ijs deze straling juist. Deze zichzelf versterkende terugkoppeling (ijs-albedo-feedback effect) heeft een grote invloed op de stralingsbalans. In tegenstelling tot landijs heeft het smelten van zee-ijs echter geen directe invloed op de zeespiegel.