Wil van Wees

Wil van Wees was een van de dames die in oktober 1964 werd uitgenodigd voor de eerste Nederlandse dameskernploeg met onder meer Stien Kaiser en Carry Geijssen, onder leiding van trainer Piet Zwanenburg. Mede door de inzet en het enthousiasme van deze dames, die in 1965 hun eigen trainingskamp in Noorwegen bekostigden, werden de Nederlandse successen in het dameshardrijden in de latere jaren een feit. Voordien maakten de Russinnen de dienst uit, tussen 1988 en 1964 waren er welgeteld 47 medailles van de 51 in het eindklassement naar Sovjetrijdsters gegaan.

Haar beste prestaties behaalde Wil van Wees in het seizoen 1963/64, toen ze een Nederlands record op de 1000 meter reed en 2e werd op het Nederlands kampioenschap, en in het seizoen 1965/66, toen ze afvaardiging naar het Wereldkampioenschap schaatsen voor vrouwen wist af te dwingen. Een val op de 500 meter verhinderde toen een goede eindklassering, maar aan het eind van dat seizoen won ze de Amsterdamse titel van Carry Geijssen en won ze de 3e Internationaler Mannschafts-Städtekampf um den Wanderpokal der BZ am Abend in Oost-Berlijn.[2] Door de goede prestaties van haar laatste seizoen eindigde ze als 6e op de wereldseizoensranglijst 1965/66.[3] Na dit seizoen stopte met ze wedstrijdschaatsen omdat ze ging trouwen. Ze is nog wel betrokken met het schaatsen middels de Sichting START in de maatschappelijke begeleiding van (ex)topsporters.[4]

[5]

NB.: Tot 1969 erkende de KNSB alleen Nederlandse records die in Nederland waren gereden.[6]