Voyagerprogramma

Het Voyagerprogramma is een Amerikaans ruimtevaartprogramma van twee onbemande ruimtevaartschepen.

In 1961 werkte de toen 25-jarige wiskundestudent Michael Minovitch als vakantiewerker bij het Jet Propulsion Laboratory. Hij berekende dat het zwaartekrachtveld van een planeet niet het eind van een missie betekent, maar een ruimtetuig kon versnellen. Versnellen in het zonnestelsel betekent verder van de zon af en dat betekende dat missies naar de buitenste planeten mogelijk waren door het enorme zwaartekrachtveld van Jupiter te gebruiken.

In 1965 ontdekte Gary Flandro dat Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus eens in de 176 jaar zo aan de hemel stonden dat het met één missie mogelijk was alle vier de planeten te bezoeken. De eerstvolgende keer dat deze planeetstand zou voorkomen was in 1977.

Men begreep onmiddellijk dat deze kans niet gemist kon worden en ging aan de slag. De Pioneer 10-missie testte of het mogelijk was voorbij Jupiter te geraken, de Pioneer 11 testte of het mogelijk was voorbij Saturnus te geraken. Vervolgens werden twee ruimtesondes die gebouwd waren voor het Marinerprogramma omgedoopt tot Voyager 1 en Voyager 2.

Voor het communiceren met de Voyager-sondes was niet voldoende infrastructuur aanwezig. Dit leidde tot de bouw van het Deep Space Network, bestaande uit schotelparken in Goldstone in Californië, Madrid en Canberra in Australië. De locaties zijn zorgvuldig gekozen opdat altijd een van de stations de Voyager-sondes in ontvangst kon hebben. Het was de bedoeling meerdere ruimtetuigen met het Deep Space Network te bedienen dus werden op de locaties 34-meter- en 70-meterradiotelescopen neergezet, waarbij de 34-metertelescopen voornamelijk dienen voor communicatie tot aan Jupiter en de 70-metertelescopen gebruikt worden voor communicatie met verderweg gelegen sondes. Vandaag de dag is het Deep Space Network sterk uitgebreid.