Blaming-the-victim

Blaming-the-victim of victim blaming (het slachtoffer de schuld geven) - Nederlands slachtofferbeschuldiging of schuldvraagomkering - is een vorm van morele ontkoppeling waarbij een dader of omstanders de schuld bij het slachtoffer leggen. Door te stellen dat het slachtoffer het aan zichzelf te wijten heeft, kan een dader zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden afschilderen tegenover zichzelf en anderen. Daarmee is deze verontschuldiging voor het slachtoffer extra belastend. Dit kan zo ver voeren dat het slachtoffer hierin gaat geloven met zelfverachting tot gevolg. Ook zorgt het verschijnsel ervoor dat het slachtoffer minder snel de openbaarheid zoekt, uit schaamtegevoelens. De term is afkomstig van William Ryan uit zijn gelijknamige boek Blaming the victim (1970).

Protest tegen victim blaming tijdens een SlutWalk in New York in 2011

Het neerleggen van de schuld bij het slachtoffer is onder meer te zien bij aanranding en verkrachting. Gedrag of kledingswijze van het slachtoffer wordt dan wel aangevoerd als aanstootgevend en een teken dat het slachtoffer 'er zelf om vroeg'. Zo zijn er ook pedoseksuelen die beweren dat de kinderlijke seksualiteit een uitlokking was.

Alledaagser is de verdediging van een pester die zegt dat de gepeste persoon het zelf 'uitlokte'. Veel voorkomend is ook de verdediging van vreemdgaan met het argument dat de huwelijkspartner te weinig aandacht zou geven.

Een mogelijke verklaring voor blaming-the-victim is dat mensen zichzelf graag willen voorhouden dat wat iemand anders is overkomen henzelf niet zal overkomen. De gedachte dat het slachtoffer het er wel zelf naar gemaakt zal hebben is immers makkelijker te verdragen dan de gedachte dat het iedereen zou kunnen overkomen. Ook het willen geloven in een rechtvaardige wereld kan een rol spelen bij het neerleggen van de schuld bij het slachtoffer.[1] Ook kan de zaak makkelijker worden afgedaan door te stellen dat het de eigen schuld is van het slachtoffer, de dader hoeft dan immers niet gestraft te worden.

Uitspraken als "Waar er twee kijven, hebben er twee schuld.", "Hij begint, jij stopt." en "Kijk eerst naar je eigen gedrag en dan pas naar dat van de ander." worden nogal eens gebruikt om de schuld in de schoenen van het slachtoffer te leggen. Ook kan het voorkomen dat men actief op zoek gaat naar wat het slachtoffer fout zou kunnen hebben gedaan, waarbij het gedrag van het slachtoffer onder een vergrootglas wordt gelegd.