Vereniging Internationale Broederschap
De (Vereniging) Internationale Broederschap was een groep van christen-anarchisten. De leden waren Tolstojanen die leefden voor hun idealen als pacifisme, antimilitarisme, vrij huwelijk en verwerping van alle staatsdwang. Zelfs het gezag van Christus werd door hen niet aanvaard. Ze leefden ‘in de geest van Christus’ maar niet volgens zijn leer en lieten zich leiden door hun eigen geweten. Ze leefden vaak als geheelonthouder, vegetariër, niet-roker en waren vaak tegenstanders van de dienstplicht.
Kolonie
Om de idealen van de vereniging in praktijk te brengen werd de Kolonie van de Internationale Broederschap in 1899 in Blaricum opgericht door de Amsterdamse hoogleraar histologie Jacob van Rees. In deze tijd stichtte Frederik van Eeden zijn kolonie ‘Walden’. Rees verschafte geld voor de land- en tuinbouwkolonie maar bleef zelf in zijn Larense villa wonen. Ook kocht hij aan weerszijden van de zandweg tussen Blaricum en Laren, de Torenlaan, 14 ha. bouwland en hakhout voor 6700,-. De grond was echter slecht en kon door de vegetariërs niet met koemest worden verbeterd.[1] De kolonie was op anarchistische en communistische leest geschoeid. Na de spoorwegstakingen van 1903 brandden buurtbewoners de kolonie plat, waardoor een einde kwam aan de kolonie.
Bronnen
- Maria W.J.L. Boersen: ’’De Kolonie van de Internationale Broederschap te Blaricum’’ (Historische Kring Blaricum, 1987)
- Henriëtte Hendrix, Frederik van Eeden: ‘’Een Week in de Kolonie Der Internationale Broederschap Te Blaricum’’, 1901)