VN-conventie inzake rechten van personen met een handicap

De VN-conventie inzake rechten van personen met een handicap is een internationale mensenrechtenverdrag van de Verenigde Naties dat de rechten en waardigheid van personen met een handicap of beperking wil beschermen. De ondertekenende partijen engageren zich ertoe om in hun eigen regelgeving de nodige aanpassingen te maken zodat personen met een beperking op een evenwaardige manier kunnen deelnemen aan de maatschappij. Deze conventie werd door de algemene vergadering van de Verenigde Naties aangenomen op 13 december 2006 en trad in werking op 3 mei 2008. Honderdzestig overheden, landen of supranationale instanties hebben deze conventie ondertekend, waaronder de Europese Unie, België en Nederland. België ratificeerde de conventie op 2 juli 2009,[1][2] Nederland volgde zeven jaar later (14 juni 2016), als een van de laatste Europese landen.[1][3]

Samenvatting
Artikel 1
van de conventie geeft de basisgedachte weer van de conventie, het aanmoedigen en beschermen van het gelijkheidsbeginsel in de maatschappelijke participatie van alle personen met een handicap.
Artikels 2 en 3
geven een aantal algemene principes weer, zoals redelijke aanpassingen.
Artikels 4 tot 32
belichten verschillende domeinen van de samenleving, van gezondheid en onderwijs over werk tot socioculturele activiteiten. In elk van deze domeinen wordt toegelicht welke streefdoelen voorop gesteld worden om in dat domein de participatiemogelijkheiden van personen met een beperking op gelijkwaardige basis mogelijk te maken.
Artikels 33 tot 39
gaan over de oprichting van monitoringorganisaties op verschillende niveaus en de rapportering over de gemaakte vooruitgang in elke betrokken regio.
Artikels 40 tot 50
handelen over de ondertekening, communicatie, ratificering en inwerkingtreding van de conventie zelf.

Enkele principes

Een aantal basisprincipes worden toegelicht, zoals toegankelijkheid, gelijke kansen en gelijkheid tussen man en vrouw.

De conventie maakt geen onderscheid in de gradatie van handicap. Het kan dus niet dat op basis van de conventie bepaalde groepen wel toegang hebben en andere niet tot bepaalde aanpassingen, tegemoetkomingen of specifieke regelingen.

Een belangrijk concept in de conventie is het definiëren van redelijke aanpassingen. Hiermee wordt bedoeld dat aanpassingen die nodig zijn voor personen met een beperking kunnen afgedwongen worden als ze niet onredelijk of disproportioneel zijn. De concrete invulling hiervan ligt in de regelgeving van elk land, maar als voorbeeld zou je kunnen stellen dat het voorzien van een helling om de toegang voor rolstoelen mogelijk te maken een redelijke aanpassing is, terwijl het afdwingen van de installatie van een lift in bepaalde gevallen disproportioneel zou kunnen zijn in een heel oud gebouw.

Optioneel protocol

Aanvullend op de conventie kunnen overheden ervoor kiezen om ook het optioneel protocol te ondertekenen wat inhoudt dat het Comité dat toeziet op de uitvoering van dit verdrag ook klachten kan behandelen van individuen. Meer dan negentig overheden hebben dit optioneel protocol ondertekend, waaronder België op 2 juli 2009.[4] Nederland heeft het optioneel protocol niet ondertekend.[4]

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.