H. Nicolaas van Myrakerk (Amsterdam)

In februari 1763 stond hier ter plaatse een pakhuis met paardenstal; het werd toen ter verkoop aangeboden. In 1910 kocht de Kapucijner-orde voor 2200 gulden het terrein tot plaatsing van een hulpkerk met een ingang zowel aan de Lijnbaansgracht als aan de Tichelstraat. Er verdween een aantal gebouwen uit het straatbeeld. Aan de Lijnbaansgracht gingen de huisnummers 47 tot en met 51 (met daarin twee fabrieken) verloren, aan de Tichelstraat 8 tot en met 24. Een terrein van 1028 m2 kwam vrij.[1] Eind februari 1911 zou het terrein leeg zijn gehaald. Er werd nog protest aangetekend in verband met de sloop van relatief veel gebouwen, maar in mei 1911 werd onder toeziend oog van aannemersbedrijf Hillen & Roosen de eerste heipaal voor de paalfundering de grond ingedreven. Op 29 augustus 1911 kon de eerste steen voor de bovenbouw van kerk, rectoraat, klooster en binnenplaats gezet worden. Het ontwerp werd geleverd door Arnoldus Antonius Maria Bruning (A.A.M. Bruning) en Corn. Baijens/broeder Felix. Er werd toen rekening gehouden met een uiteindelijke hoogte van 34 meter; prijs circa 50.000 gulden. In november 1911 was het hoogste punt bereikt. De bouw liep toch vier maanden uit.

Uitwendig is de kerk gebouwd in de romaanse stijl en wel in baksteenbouw, waarbij slechts zeer matig van natuursteen gebruik is gemaakt voor enkele constructieve en decoratieve onderdelen. Het inwendige is meer volgens de renaissance. Hierdoor konden kolommen en pilasters rijziger worden en het gezicht op altaar en preekstoel werd minder belemmerd. Van gewapend beton is op ruime schaal gebruik gemaakt o.a. voor geheel de fundering, voor alle vloeren van rectoraat, kerk en tribune, terwijl mede alle onderlaagbalken en kolommen van gewapend beton zijn."[2]

De eerste Kapucijnerkerk van Amsterdam werd op 1 juli 1912 ingewijd door monseigneur Callier, de bisschop van Haarlem. Het Algemeen Handelsblad van 1 juli 1912 vermeldde: De bedoeling van de stichting van deze kerk in dit stadsgedeelte is het godsdienstig leven onder de Jordaanbewoners te bevorderen. De kerk had de heilige Antonius van Padua tot beschermheilige, maar werd in de volksmond genoemd naar de Tichelstraat waaraan zij ligt. De veelal arme bewoners waren tevreden met de kerk en hadden voor de eerste kerstdagen een kerststal bijeengesprokkeld. Tot 1951 was zij een rectorale hulpkerk van de parochie van de Posthoornkerk. Van 1951 tot 1970 was het een zelfstandige parochie. Van 1970 functioneerde de Tichel weer als kloosterkerk en zij werd later opgenomen in de binnenstadparochie. In 2004 verlieten de kapucijnen Amsterdam.

Het was de wens van de kapucijnen dat het kerkgebouw ook in de toekomst voor de eredienst zou worden gebruikt. In 2005 lukte het om de kerk aan de Russisch-orthodoxe parochie van de heilige Nikolaas van Myra te verkopen. Deze parochie is opgericht in 1976 en kerkte eerder in de Sint-Nicolaasbasiliek, De Duif en in het pand Immanuël aan de Kerkstraat. Eind van dat jaar, 1 december 2005 werd het gebouw benoemd tot gemeentelijk monument.

Tichelkerk in 1974