Thorarica

De plaats werd gesticht in 1651. In 1630 werd een fort gebouwd door Kapitein Marshall, waarop er een kleine nederzetting ontstond, waar iets later Joodse gezinnen uit Nederland en Italië naartoe kwamen. Lord Willoughby koos dit voormalige Arowakkendorp uit tot hoofdplaats van de nieuwe kolonie. In die tijd lag Thorarica in de parish St. Bridget, Santo Bridges of Sinto Bridges en telde een honderdtal woningen, een gouvernementsgebouw (Parhamhouse genoemd), een kapel en waarschijnlijk ook een synagoge. George Warren, die ten tijde van de heerschappij van William Byam de kolonie bezocht, schreef, dat de plaats lag aan "een heel fraye Baye ofte Haven, groot en wijt genoech voor hondert Scheepen".

Na de verovering van Suriname door Crijnssen werd Paramaribo de zetel van het bestuur, maar gouverneur Philip Julius Lichtenberg hield soms nog met zijn politieke raad zitting in Thorarica. Van december 1697 tot augustus 1699 stond de hervormde gemeente van het plaatsje onder leiding van dominee Bernhart ter Maath. Deze overleed in 1699 en in juli 1700 werd de gemeente samengevoegd met die van Paramaribo. In het eerste boek over Suriname van Herlein (1718) wordt geen melding gemaakt van Thorarica, maar is de plaats wel ingetekend op een kaart die bij zijn boek werd gevoegd. Volgens Hartsinck (1770) lag er ten tijde van de inval van Cassard in 1712 nog een bezetting. Thomas Pistorius, wiens boek in 1763 verscheen, vermeldt van Thorarica: "het zelve is mede van gering aanzien; wordende merendeels bewoond van Arbeidslieden, Planters en Joden". Een der divisiën waarin Suriname verdeeld was, heette tot 1863 Thorarica.

In de buurt van dit plaatsje werd ook Jodensavanne gesticht, waar de oudste synagoge van het westelijk halfrond werd gebouwd. De beide plaatsen raakten in verval in de achttiende eeuw.

• Het grootste hotel van Paramaribo heet Royal Torarica Hotel.