The Extended Phenotype

Dawkins argumenteert dat het idee om het fenotype te beperken tot de fenotypische expressie van genen in het organisme willekeurig is en er zo voorbij wordt gegaan aan de invloed van het gen op de omgeving via het gedrag van het organisme. Concreet beschrijft hij drie soorten van 'extended phenotype':

1. De modificatie van de omgeving door organismen door middel van architecturale constructies (bv. bevers die een dam bouwen).
2. 'Parasitaire manipulatie', waarbij genen van de parasiet het gedrag van de gastheer wijzigen ten voordele van de parasitaire genen (bv. krekels die zichzelf verdrinken bij besmetting met de paardehaarworm; dit is essentieel voor de levenscyclus van de parasiet).
3. De invloed van een parasiet op een gastheer op lange afstand (bv. koekoeksjongen die een zeer grote hoeveelheid voedsel ontlokken aan de geparasiteerde moedervogel, ten koste van diens eigen kuikens).

Het centreale theorema van The Extended Phenotype werd door Dawkins geformuleerd als:

'An animal's behaviour tends to maximize the survival of the genes "for" that behaviour, whether or not those genes happen to be in the body of the particular animal performing it.'

In 2011 publiceerden Hoover et al. in Science onder de titel 'A Gene for an Extended Phenotype' hun ontdekking van het gen dat bij Baculoviridae verantwoordelijk is voor de geïnduceerde gedragswijzigingen in hun gastheer.[1]

• Biologie
• Evolutie van de mens
• Evolutietheorie
• Genetica