The Challengers

• Jim Roberts (piano)
• Don Smoker alias Don Landis (e-gitaar)
• Glenn Grey (e-gitaar)
• Randy Nauert (e-bas)
• Richard Delvy alias Richard Delvecchio (drums)
• Nick Hefner (saxofoon)

Nadat Delvy en Roberts aan het eind van 1961 The Belairs hadden verlaten, richtten ze The Challengers op. In de geluidsstudio World Pacific Studio in Los Angeles werden in een tijd van 3,5 uur de opnamen gemaakt voor hun debuutalbum. Het label Vault Records belastte zich met de publicatie van Surfbeat en kort na het verschijnen van het album in januari 1963 kwam het binnen in de Billboard Hot 100. Het album bevatte onder andere stukken van vertolkers met een grote invloed op de surfrock, zoals The Fireballs en Duane Eddy.

Na het succes van het eerste album werden verdere singles als Torquay/Bulldog en Moon Dawg/Tidal Wave gepubliceerd. In januari 1963 namen ze met The Mar-Kets, The Lively Ones en The Avantis deel aan de "Battle of the Bands" in Los Angeles. Het radiostation KFWB publiceerde samen met Del-Fi Records het album Battle of the Surfing Bands, dat de titel Ramrod van The Challengers bevatte. Concerten en optredens op de televisie, zoals in de show Celebrity Party, samen met Dick Dale & the Del-Tones, versnelden de populariteit van The Challengers.

Bij de opnamen voor het album On The Move verlieten Hefner, Grey en Landis de band en werden vervangen door Phil Pruden, Art Fisher en Eddie Fournier. In 1964 verscheen het album K-39 met het wel bekendste gelijknamige titellied van The Challengers. De band publiceerde nu jaarlijks meerdere albums en had hun eigen tv-show Surf's Up. De tekenaar Rick Griffin gaf vorm aan meerdere platencovers van de band.

Met de Britse invasie in het midden van de jaren 60 wijzigden The Challengers hun stijl, zoals bijvoorbeeld de eerder pop-georiënteerde song Kicks van Paul Revere & the Raiders. Net zoals vele andere surfrock-bands werden ook The Challengers tot 1966 ontbonden.