Steiromys

Florentino Ameghino beschreef in 1887 Steiromys duplicatus en S. dentatus op basis van fossiele vondsten in de Santa Cruz-formatie in Argentinië. Deze formatie is de typelocatie van de South American Land Mammal Age Santacrucian en 18 tot 16 miljoen jaar oud.

Steiromys was een herbivoor en voedde zich met schors, zaden en stevige bladeren. Deze boomstekelvarken leefde deels op de grond, maar kon ook klimmen. Steiromys leek zo wat betreft leefwijze meer op de oerzon uit Noord-Amerika dan op de hedendaagse Zuid-Amerikaanse boomstekelvarkens, boombewonende fruiteters. S. duplicatus had ook het formaat van een oerzon met een schedel van 11 cm lang, een kopromplengte van 60 tot 90 cm en een geschat gewicht van 10 tot 16 kg. S. dentatus was ongeveer half keer groot met een schedel van 8,7 cm lang. Steiromys had een korte snuit en grotere kauwspieren en robuustere snijtanden dan de moderne boomstekelvarkens. Het had niet de aanpassingen voor grijpen en klimmen die de moderne Zuid-Amerikaanse boomstekelvarkens hebben. Er zijn geen beenderen van de staart bewaard gebleven, waardoor niet te zeggen is of Steiromys een grijpstaart had.