So What (Miles Davis)

So What is een compositie van Miles Davis. De eerste uitvoering ervan verscheen in 1959 op de elpee "Kind of Blue", die uitkwam op het label Columbia. Naast "So What" stonden op "Kind of Blue" ook: "Freddie Freeloader", "Blue In Green", "All Blues", en "Flamenco Sketches". De muzikanten waren: Miles Davis (trompet), John Coltrane (tenorsax), Julian "Cannonball" Adderley (altsax), Bill Evans (piano) behalve op "Freddie Freeloader" Wynton Kelly (piano), Paul Chambers (contrabas), en Jimmy Cobb (drums).

"So What" wordt als een legendarische compositie beschouwd, omdat voor het eerst in de geschiedenis van de jazzmuziek een stuk was geschreven dat volledig was gebaseerd op een modaal toonsysteem. "So What" is samengesteld uit twee modi, namelijk d-dorisch en eb-dorisch.

Een jazzcompositie is modaal, als het is gebaseerd op één of meer kerktoonladders. Deze diatonische toonreeksen wijken zodanig af van de conventionele majeur- en mineurtoonladders dat de functionele harmonie vervalt. In dit geval dient de akkoordenprogressie (opeenvolging van akkoorden) vanuit de melodielijn ontwikkeld te worden. In de jazzmuziek worden de kerktoonladders vooral gebruikt om te improviseren over bepaalde akkoorden. Zie meer daarover in het hoofdartikel: Modaliteit.

De plaat "Kind of Blue" heeft intussen mythische proporties aangenomen, en is niet zelden een onderwerp van discussie. Het verhaal gaat dat Davis zijn muzikanten pas in de studio de composities voorlegde, die dan nog vooral bestonden uit vage schetsen en akkoorden. De nummers zouden snel (in de meeste gevallen zelfs in één take) opgenomen zijn. De compositie "Blue In Green" is niet, zoals voorheen werd aangenomen, van Miles Davis, maar wel van de hand van pianist Bill Evans, die toen nog maar pas bij Davis speelde. Het vervangen van de vorige pianist Wynton Kelly door Bill Evans zorgde aanvankelijk zelfs voor de nodige wrevel. Niettemin speelde Kelly mee in het nummer "Freddie Freeloader", dat hem meer dan Bill Evans op het lijf geschreven was.

Door zijn intimistische, modale, en zelfs schuchtere sfeer is "Kind of Blue", ook voor niet-jazzliefhebbers, een bijzonder geliefde plaat.