Slide Hampton

Slide Hampton is het jongste kind van de muzikale familie Hampton. Zijn vader Clark Deacon Hampton sr. leidde een familieband met zijn twaalf kinderen, waaronder ook de latere danseres en zangeres Dawn Hampton. Ten tijde van zijn vroege kindheid trok de familie Hampton als Deacon Hampton and the Cotton Pickers door het land en trad op met ragtime, blues, dixieland en polkanummers. In 1938 vestigden ze zich dan in Indianapolis, waar de kinderen aan de McArthur School of Music een muzikale opleiding kregen.

Hampton leerde vroeg trombone (eigenlijk als autodidact) en verzamelde hij zijn eerste ervaringen als professioneel muzikant in de jazzband van zijn broer Clark 'Duke' Hampton. Deze band speelde overwegend in het Midden-Westen en het zuiden van de Verenigde Staten. In 1950 trad ze ook op in de Carnegie Hall, in het Apollo Theater en in de Savoy Ballroom. Verder speelde ze als huisband in de Cotton Club van Cincinnati. In 1952 verliet hij de band van Duke Hampton en speelde hij vervolgens bij Eddie Cleanhead Vinson, Bill Doggett (1954) en Buddy Johnson (1955/56), voordat hij tussen 1956 en 1957 werkte bij zijn oom Lionel Hampton. Aansluitend was hij tot 1959 werkzaam als orkestmuzikant en arrangeur voor Maynard Ferguson en behoorde hij in 1960 kortstondig tot de bigband van Dizzy Gillespie.

Tussen 1959 en 1962 ging hij met Freddie Hubbard op tournee en leidde hij een eigen octet, waartoe naast Hubbard ook George Coleman, Booker Little, Jay Cameron, Bill Elton, Pete LaRoca en Nabil Totah behoorden. In 1962 ontstond met Coleman, Butch Warren en Kenny Clarke in Parijs het album Exodus. Nadat hij voor de zanger Lloyd Price de begeleidingsband had geleid, maar ook als zelfstandig arrangeur onder andere had gewerkt voor Motown Records, waar hij meewerkte aan opnamen voor Stevie Wonder en The Four Tops, voegde hij zich in 1968 voor een Europese tournee bij het orkest van Woody Herman. Hij vestigde zich daarna in Europa, eerst in Berlijn en uiteindelijk in Parijs. In 1968 nam hij in Parijs onder zijn eigen naam op met Henri Texier en Daniel Humair (Mello-Dy), in 1970 met Niels-Henning Ørsted Pedersen, Joachim Kühn en Philly Joe Jones. Hij arrangeerde vaak voor studiobands, werkte met Miriam Klein, maar ook met All Star-bezettingen, met Václav Zahradník en Peter Herbolzheimer en leidde samen met Joe Haider een bigband. Daarnaast werkte hij met Dexter Gordon, Don Byas, Johnny Griffin en Kenny Clarke.

In 1977 keerde hij terug naar de Verenigde Staten en formeerde in New York zijn grootschalige World of Trombones, die beschikte over een ritmesectie van negen trombones. In 1988 was hij mede-oprichter en muzikaal leider van Gillespie's United Nations Orchestra, waartoe hij viet jaar lang behoorde. Bovendien werkte hij met de twaalfkoppige formatie The Jazz Masters, die in 1993 haar debuut kende in de New Yorkse Village Vanguard en die bestond uit sidemen van de Gillespie-band, zoals Jon Faddis, Jimmy Heath, Roy Hargrove, Claudio Roditi, Antonio Hart, David Sánchez en Danilo Pérez. Daarnaast was hij in de omgeving van New York werkzaam als muziekpedagoog. In 2002 stelde hij voor opnamen een uit 14 trombonisten bestaande bigband samen, waartoe onder andere Hugh Fraser, Victor Jones, John Lee, Benny Powell, Bill Watrous en Larry Willis behoorden.

In het verloop van zijn carrière speelde hij bovendien met verschillende muzikanten als Diana Ross, Clifford Brown, Curtis Fuller, Melba Liston, Albert Mangelsdorff, Steve Turré, Monty Alexander, Martial Solal, James Newton, Pharoah Sanders, John Surman, Barre Phillips, Charles Mingus en Stu Martin.

Als arrangeur en speler bewijst Hampton een fijn melodisch gevoel. Als een van de weinige prominente linkshandige trombonisten verbluft hij met een vloeiende techniek.

In 2005 werd Slide Hampton (zoals eerder al in 1998 voor arrangementen, die hij schreef voor Dee Dee Bridgewater) met een Grammy Award onderscheiden. In hetzelfde jaar kreeg hij de NEA Jazz Masters Fellowship.

• 1960: Sister Salvation (Collectables Records)
• 1959-61: Two Sides of Slide (Fresh Sound Records)
• 1962: Exodus (Fresh Sound Records)
• 1967/68: Mello-Dy (LRC, Delta)
• 1985: Roots (Criss Cross Jazz)
• 1993: Dedicated to Diz! (Telarc)
• 2002: Spirit of the Horn (MCGJazz)

• Leonard Feather, Ira Gitler: The Biographical Encyclopedia of Jazz. Oxford University Press, New York 1999, ISBN 0-19-532000-X.
• Martin Kunzler: Jazz-Lexikon. Band 1: A–L (= rororo-Sachbuch. Bd. 16512). 2. Auflage. Rowohlt, Reinbek bei Hamburg 2004, ISBN 3-499-16512-0.