Slag om Kobani

In de Slag om Kobani hebben de Koerdische strijders hulp gekregen van de Amerikaanse Delta Force troepen en de eenheden van de Britse SAS. Zij hielpen met name bij het "aanstralen" van de door de Amerikaanse luchtmacht te bombarderen doelen (tanks, pantservoertuigen e.d.). Naar mededelingen van het Britse leger hebben zij waarschijnlijk hiermee honderden Koerdische levens gespaard.[3] Tevens heeft de SAS in Iraaks Koerdistan circa 200 soldaten getraind, die met speciale toestemming van Turkije over Turks grondgebied naar Kobani mochten reizen ter versterking van de Koerdische strijders van Kobani in Syrië.

Op woensdag 29 oktober 2014 bereikte een kleine groep van omstreeks 50 strijders van het "Vrije Syrische Leger" (FSA) Kobani om de lokale Koerdische strijders te helpen in hun strijd tegen de Islamitische Staat. Later diezelfde week hebben zich nog ongeveer 150 FSA-strijders bij hen gevoegd. Turkije heeft hier, met forse tegenzin, mee ingestemd onder grote druk van de Verenigde Staten. De Peshmergastrijders uit Iraaks-Koerdistan, circa 150 man, waren bewapend met zware wapens. Op de avond van 31 oktober 2014 zijn zij onder dekking van luchtbombardementen door de VS uiteindelijk in Kobani aangekomen.

Na verbeten huis-tot-huisgevechten wisten de Koerdische troepen uiteindelijk met steun van de Peshmerga, de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), het Vrije Syrische Leger en luchtaanvallen van de internationale coalitie, de stad stukje bij beetje te heroveren. Op 26 januari 2015 meldden de Koerden dat Kobani volledig in Koerdische handen was, en de dag daarop bleek dat de Koerden het verkregen momentum aangrepen om door te stoten naar het omringende platteland, waar ze enkele dorpen heroverden. Aan de Turkse zijde zagen de Turken zich genoodzaakt een duizendtal Koerden ervan te weerhouden de grens over te steken om in Kobani feest te vieren.[4] Op 31 januari 2015 erkende ook IS zich uit Kobani te hebben teruggetrokken. Hiermee was de slag om Kobani ten einde gekomen, hoewel IS zwoer terug te keren en de stad te heroveren.[5]

Voor de YPG was Ko­ba­ni van cru­ci­aal be­lang omdat het een van de drie Koer­di­sche en­cla­ves was die ze in han­den hadden. Af­ge­zien van Ko­ba­ni waren dat Afrin, in het wes­ten, en Al-Hasakah, in het oos­ten tegen de grens met Irak. Al die Koer­di­sche en­cla­ves gren­zden aan Tur­kije. De YPG pro­beerde al voor de slag om Kobani om die drie en­cla­ves met el­kaar te ver­bin­den, waar­door een groot deel van Noord-Sy­rië Koer­disch zou wor­den. De Koer­den noe­men dit deel Rojava (‘daar waar de zon on­der­gaat’) ofwel West-Koerdistan. Het Koer­di­sche deel van Tur­kije noe­men ze Noord-Koerdistan of Turks-Koerdistan.

Het belang van Ko­ba­ni voor IS was erin gelegen dat het een van de wei­ni­ge ge­bie­den in Noord­oost-Sy­rië was die nog niet in han­den waren van de terreurbeweging. IS had de stad graag eerst veroverd om zijn vol­gen­de plan uit te kunnen ­voe­ren: Alep­po in­ne­men, even­als het noord­wes­ten van Syrië, waar nog andere re­bel­len zaten.

Voor de Ame­ri­ka­nen was Ko­ba­ni ook van groot be­lang. Vanuit Ko­ba­ni loopt de enige weg om de toenmalige IS-hoofd­stad Raqqa over land te be­rei­ken. De val van Ko­ba­ni zou dus een veiligstelling van het IS-kalifaat betekenen. Ook zagen de Ame­ri­ka­nen de Koer­den als een be­trouw­ba­re bond­ge­noot in de strijd tegen IS; be­trouw­baar­de­r dan Ara­bi­sche re­bel­len­groe­pen waarvan sommige gelieerd zijn aan de ter­reur­groep Al Qaida.

Na het ontstaan van de Koerdische Autonome Regio in Irak waren de Turken beducht dat met het ontstaan van Rojava Turkije aan de gehele zuidgrens door Koerdisch autonoom gebied zou worden begrensd, wat eventueel een stimulerende invloed zou kunnen hebben op het verzet van de PKK waar de YPG mee verbonden is. De meerderheid van de gedode YPG-ers in de veldslag waren afkomstig uit Turkije, hetgeen de NAVO bondgenoot een geloofwaardig argument gaf in haar standpunt.[6]

De PYD/YPG werd in 2003 onder controle van de PKK opgericht. Zij delen hetzelfde leidinggevend personeel, organisatiestructuur, strategieën en tactieken, militair structuur, propaganda-instrumenten, financiële middelen en trainingskampen.[7]

Bovendien verwijt Turkije de YPG het heulen met Assad. Woordvoerder Kino Gabriel van SDF, dat grotendeels bestaat uit de YPG, gaf toe dat de versterking naar Afrin via de regime eenheden van Assad plaatsvond.[8] Om deze reden werd het slechts Peshmerga en geen Turkse of Syrische Koerden toegestaan zich via Turkije bij de verdedigers van Kobani te voegen; met de Iraakse Koerden is de verhouding beter dan met de YPG. Turkije gaf wel onderdak aan 200.000 Koerdische vluchtelingen uit Ayn al-Arab in Suruç, gelegen in Şanlıurfa.[6]

• 
  Schematisch verloop van het beleg, maart–oktober 2014

   1 maart

   18 september

   21 september

   24 september

• 
  13 september 2014

   door Koerden gecontroleerd gebied

   door IS-milities gecontroleerd gebied

   door Syrische rebellen gecontroleerd gebied

• 
  Uitzicht op Kobani tijdens Amerikaanse bombardementen op IS, oktober 2014

Zie de categorie Siege of Kobanî van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.