Simone Veil

Veil werd geboren als dochter van een Joodse architect. In 1943 haalde ze het baccalaureaat. Kort hierop werd ze met haar moeder en zus gedeporteerd naar Auschwitz en van daar naar Bergen-Belsen. Haar moeder stierf in het kamp.

Na de oorlog begon ze met haar studie rechten en politieke wetenschappen. Tijdens deze studie leerde ze Antoine Veil kennen. Ze trouwden op 26 oktober 1946 en kregen drie zonen.

31 mei 1988

Van 1974 tot 1979 was Simone Veil minister van Volksgezondheid in de kabinetten van achtereenvolgens Jacques Chirac en Raymond Barre. In december 1974 voerde ze een wet in die de beschikbaarheid van anticonceptiemiddelen moest vergroten. Op 17 januari 1975, in de functie van minister van Volksgezondheid, liet ze, tegen de wil van haar eigen politieke kamp[2], (liberale) wetgeving stemmen die abortus provocatus in Frankrijk uit het strafwetboek haalde. Vooral hiervoor is ze bekend.

Veil werd bij de Europese Parlementsverkiezingen 1979 gekozen tot lid van het Europees Parlement. Door dit nieuwe parlement werd ze gekozen tot voorzitster. Veil behield deze positie tot 1982.

In 1984 werd ze herkozen tot lid van het Europees Parlement, waar ze tot 1989 de leider werd van de Partij van Europese Liberalen en Democraten. In 1989 werd ze nog een keer herkozen tot parlementslid. In 1993 trok ze zich terug uit deze positie. Tussen 1984 en 1992 was Veil onder andere lid van het comité voor Milieu, Volksgezondheid en Voedselveiligheid.

In 1993 werd Veil in Frankrijk opnieuw minister van Volksgezondheid en bleef dit tot 1995. In 1998 werd ze gekozen in de Conseil Constitutionnel. In 2005 trok ze zich tijdelijk terug van deze positie om campagne te voeren voor het Verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa. Deze actie werd sterk bekritiseerd daar het in leek te gaan tegen wat leden van de Conseil Constitutionnel mogen doen voor Europese politiek.

Van 2000 tot 2007 was ze voorzitster van de Franse organisatie Fondation pour la mémoire de la Shoah, die zich ervoor inzet de Jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog niet te doen vergeten.

Datzelfde jaar verraste ze veel mensen door haar steun te betuigen aan presidentskandidaat Nicolas Sarkozy. In 2007 publiceerde ze ook haar autobiografie, "Une vie".[3]

• In 1981 ontving Veil de Internationale Karelsprijs Aken.
• 1984: Four Freedoms Award Freedom medal.
• 2005: Prins van Asturië-prijs.
• 2007: Noord-Zuid Prijs van de Europese Raad.
• Eredoctor van de Université catholique de Louvain.

Gedurende vele jaren was Simone Veil een van de meest geliefde Franse personaliteiten, zoals in talrijke opiniepeilingen tot uiting kwam. Haar grote populariteit kwam ook tot uiting naar aanleiding van haar overlijden.

De uitvaart bestond uit een nationale plechtigheid op de binnenkoer van Hotel des Invalides, bijgewoond door heel wat publieke figuren. Beide zoons voerden er het woord. De lijkrede werd uitgesproken door president Emmanuel Macron, die op het einde van zijn toespraak aankondigde dat het echtpaar Veil zou worden bijgezet in het Pantheon; op 1 juli 2018 heeft die bijzetting plaatsgevonden.

• L'Adaption, données médicales, psychologiques et sociales (1969)