Sergio Ramírez
Sergio Ramírez Mercado (Masatepe, 5 augustus 1942) is een Nicaraguaans schrijver en politicus. Sergio Ramírez is de zoon van Pedro Ramírez en van Luisa Mercado. Sinds 1964 is hij getrouwd met Gertrudis Guerrero Mayorga, een sociologe, ze hebben drie kinderen: Sergio, María en Dorel
In 1960 is Ramírez rechten gaan studeren aan de Universidad Nacional Autónoma de Nicaragua in Léon. In datzelfde jaar was hij een van de oprichters van het tijdschrift Ventana, samen met Fernando Gordillo staat hij aan de wieg van de schrijversbeweging met die naam.
In 1963 kwam zijn eerste boek uit, Cuentas (verhalen). In 1964 studeerde hij af als advocaat, hij ontving een prijs voor de beste leerling van dat jaar. Na zijn studie werkte Ramírez voor de organisatie van de Centraal-Amerikaanse Universiteiten in Costa Rica. Tussen 1973 en 1975 was hij op basis van een uitwisselingsprogramma in Berlijn.
In 1977 voerde hij de "grupo de los Doce", de groep van twaalf aan, een groep van intellectuelen, ondernemers en priesters die het Sandinistisch Nationaal Bevrijdingsfront (FSLN), steunden in hun strijd tegen de Nicaraguaanse dictator Somoza. In 1979, na de overwinning van de Sandinisten, trad Ramírez toe tot de tijdelijke regering, het Comité van Nationale Wederopbouw. Hij is in deze functie onder meer voorzitter van de nationale onderwijsraad, in 1981 richt hij de uitgeverij Editorial Nueva Nicaragua op. Bij de verkiezingen in 1984 wordt Ramírez tot vicepresident gekozen (president wordt Daniel Ortega). Ramírez heeft zich actief bemoeid met het opstellen van de nieuwe grondwet met als inzet dat deze een hoger democratisch gehalte dan de voorgaand diende te hebben.
Van 1990 tot 1995 zat Ramírez in het Nicaraguaanse congres als fractievoorzitter van de delegatie van het FSLN. In 1995 komen de verschillen van inzicht tussen Ramírez en de leiding van het FSLN naar boven, met name op het vlak van de democratisering liepen de meningen uiteen. In 1995 richt Ramírez de Sandinistische Herstelbeweging (MRS), voor welke hij in 1996 presidentskandidaat was. Na een mislukte verkiezing heeft hij zich teruggetrokken uit de politiek.
Ramírez heeft gastcolleges gegeven op een groot aantal universiteiten, verspreid over de hele wereld, een activiteit die hij blijft ondernemen. De inhoud van de colleges wordt gaandeweg minder politiek en meer literair. Ramírez is ook columnist in diverse kranten / bladen in allerlei landen, onder meer: El País (Madrid), La Jornada (Mexico), El Tiempo (Bogota), La Opinión (Los Angeles), La Nación (San José), El Periódico (Guatemala) en La Prensa (Managua).
Ramírez is vele malen onderscheiden. Een kleine selectie:
- 1988: Bruno Kreisky prijs voor de mensenrechten (Wenen)
- 2004: Presidentiële medaille Pablo Neruda, toegekend door de regering van Chili
- 2017: Premio Miguel de Cervantes, Cervantesprijs
- Eredoctoraten:
- 1984: Universidad Central del Ecuador
- 2000: Universidad Blaise Pascal de Clermont-Ferrand, Frankrijk
Bibliografie
Ramírez schreef onder meer de volgende boeken:
- Cuentas (1964)
- De Tropeles y Tropelías (1971), hiervoor ontvangt hij de Premio Latinoamericano de Cuento van het tijdschrift Imagen (Caracas, Venezuela).
- El Pensamiento vivo de Sandino (1975)
- Charles Atlas también muere (verhalen, 1976).
- ¿Te dio miedo la sangre? (1978).
- Castigo Divino (1988), bekroond met de Premio Hammett in 1990.
- Clave de Sol (verhalen, 1993).
- Un baile de máscaras (1995), bekroond met de Premio Laure Bataillon in Frankrijk.
- Cuentos Completos (1998).
- Margarita, está linda la mar (1998), in 1998 bekroond met de Premio Alfaguara en in 2000 met de Premio Latinoamericano de Novela José María Arguedas, (Havana, Cuba).
- Adiós muchachos (1999), (auto-)biografische schetsen over de Sandinistische Revolutie.
- Mentiras Verdaderas (2001), verzameling van lessen gegeven in opdracht van de la cátedra Julio Cortázar aan de Universidad de Guadalajara.
- Catalina y Catalina (verhalen, 2001).
- Sombras nada más (2002).
- Mil y una muertes (2004).
- Señor de los tristes (essays, 2005)