Seneca Falls Convention

De conventie werd georganiseerd door vrouwelijke abolitionisten en Quakers, onder wie Elizabeth Cady Stanton, Lucretia Mott en Jane Hunt. Cady Stanton en Mott kwamen op het idee toen zij niet mochten spreken of stemmen op een anti-slavernijconventie in Londen in 1840 en besloten zich ook op de situatie van vrouwen te richten.[1] Mott en Cady Stanton ontmoetten elkaar in 1842 en 1847 om te overleggen over een bijeenkomst voor vrouwenrechten. Op 9 juli 1848 kwamen Mott, Cady Stanton en drie andere vrouwen bijeen na een kerkdienst. Op die dag werd definitief besloten de Seneca Falls Convention te organiseren; de aankondiging werd twee dagen later in de plaatselijke krant gepubliceerd. Voor de eerste dag werden alleen vrouwen en voor de tweede dag ook mannen uitgenodigd, maar uiteindelijk kwamen er ook mannen op de eerste dag. De conventie werd gehouden in de plaatselijke methodistische Wesleyan Chapel, waarvan de organisatoren meenden dat het het enige grote gebouw zou zijn waar een dergelijke bijeenkomst gehuisvest zou mogen worden. De kapel was gebouwd door abolitionisten en er waren al vaker progressieve lezingen gehouden.

Op de eerste dag bleken de deuren van de kapel gesloten te zijn, waardoor het neefje van Cady Stanton door een raam naar binnen klom om de deur te openen.

Het programma bestond uit diverse lezingen (onder andere gegeven door Frederick Douglass) en discussies, en de presentatie van de Declaration of Sentiments. Dit pamflet, waarin om gelijke rechten voor vrouwen werd gevraagd, was geïnspireerd op de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring. Het pamflet sloot af met de volgende woorden:

"Now, in view of this entire disfranchisement of one-half the people of this country, their social and religious degradation--in view of the unjust laws above mentioned, and because women do feel themselves aggrieved, oppressed, and fraudulently deprived of their most sacred rights, we insist that they have immediate admission to all the rights and privileges which belong to them as citizens of the United States."[2]

Na afloop van de conventie werd het document door een deel van de aanwezigen ondertekend, namelijk door 68 vrouwen en 32 mannen, in totaal 100 van de 300 aanwezigen. Van alle vrouwen die de Declaration hadden ondertekend leefde er maar één lang genoeg om in 1920 de invoering van het Negentiende amendement van de grondwet van de Verenigde Staten mee te maken, waarmee vrouwen het kiesrecht kregen. De vraag om kiesrecht vormde overigens een controversieel punt van de Declaration. Veel aanwezigen meenden dat anderen het kiesrecht te radicaal zouden vinden en daarom de andere vragen om rechten niet serieus zouden nemen, maar uiteindelijk bleef het in het document staan.