Schipholspoortunnel

De tunnel is onderdeel van een tracé van Leiden Centraal naar Amsterdam Centraal, dat door een in 1963 aangestelde werkgroep onderzocht wordt. In 1969 wordt rapport uitgebracht van verschillende varianten. Als in 1973 wordt begonnen met de bouw van Schiphollijn zijn een aantal delen van de tunnel al gebouwd, die later moeilijk te realiseren waren geweest. Het gaat om een tunnelgedeelte van 500 meter onder een nieuwe startbaan en het stationsgedeelte onder het stationsgebouw. Tussen 1973 en 1977 wordt de twee kilometer lange noordelijke helft van de tunnel gebouwd, welke in 1978 klaar is. De bouw van de zuidelijke helft tussen Schiphol en Leiden begint in 1976 en is in 1981 klaar.

Eind jaren negentig werd de tunnel verdubbeld van twee naar vier sporen wegens de toename van het treinverkeer. De verdubbeling is gereed gekomen in mei 2001. Naast de bouw van een nieuwe tunnelbuis wordt de bestaande tunnelbuis aangepast. Ook worden de perrons verlengd naar 430 meter om langere treinen te kunnen laten stoppen.

De voor een deel parallel lopende Abdijtunnel onder de Zwanenburgbaan ten behoeve van de Zuidtangent werd in 2002 opengesteld.

De tunnel bestaat uit twee kokers, met elk twee sporen, dus vier sporen in totaal. Hiertussen ligt een vluchtgang. Ter plaatse van het station, met drie eilandperrons van elk 430 m lang, liggen zes sporen naast elkaar.

De tunnel is uitgevoerd als de openbouwputmethode. Daar waar de tunnel de Buitenveldertbaan kruist zijn vier afzinkelementen met een lengte van elk 125 m toegepast. Deze elementen zijn voorgebouwd in een speciaal aangelegd bouwdok, in het tracé van de tunnel. Tijdens een onderhoudsperiode van de Buitenveldertbaan werd deze tijdelijk opengebroken waarna de afzinkelementen naar hun definitieve plek zijn gevaren.

• 
  Schipholtunnel bij station Schiphol.