Ruimtetelescoop

Een ruimtetelescoop kan elektromagnetische straling zoals gammastraling, röntgenstraling en infraroodstraling waarnemen die op Aarde - door de beschermende dampkring - niet of slechts beperkt waargenomen kan worden. Ook bronnen van zichtbaar licht worden scherper afgebeeld buiten de dampkring.

Verdere mogelijkheden zijn de radio-interferometrie (zoals de HALCA, ook bekend als MUSES-B), en het detecteren van zwaartekrachtgolven (zie LISA).

Tevens heeft een ruimtetelescoop geen last van luchtturbulentie, bewolking, lichtvervuiling, of afwisseling van dag en nacht.

Een ruimtetelescoop is echter duurder door het transport naar de ruimte en moeilijker onderhoud aldaar. De diameter van bijvoorbeeld een spiegel wordt beperkt door de transportmogelijkheden. Door verschillende telescopen te laten samenwerken kan echter een virtuele grotere spiegeldiameter worden verkregen. Er zijn studies gaande voor een ruimtetelescoop bestaande uit vijf telescopen die op hetzelfde object gericht kunnen worden.

De meeste ruimtetelescopen bevinden zich in een omloopbaan rond de aarde, maar toekomstige ruimtetelescopen zullen steeds meer in de Lagrangepunten van de aarde geplaatst worden. Het SOHO bevindt zich nu reeds in het binnenste Lagrangepunt L1, van waaruit de zon ononderbroken kan worden bestudeerd. De sonde voor het onderzoek van de kosmische achtergrondstraling WMAP heeft een omloopbaan rond het Lagrangepunt L2, waar de gelijktijdige afscherming van de storende straling van de aarde en de zon mogelijk is.

Een derde mogelijkheid (naast de aarde en de Lagrangepunten) is een omloopbaan rond de zon, zoals de Spitzer Space Telescope.

• Lijst van satellieten voor röntgenastronomie

Zie de categorie Space telescopes van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.