Rudolf Harbig

Toen Rudolf Harbig op de Spelen in Berlijn in 1936 samen met zijn landgenoten Helmut Hamann, Friedrich von Stülnagel en Harry Voigt brons had veroverd op de 4 x 400 m estafette, leek dat het begin van een imposante carrière, die zijn top had moeten vinden op de Olympische Spelen van 1940 of 1944. Velen zijn ervan overtuigd, dat hij op één van deze Spelen zeker een gouden medaille zou hebben veroverd.[2] In de periode 1938-1940 won hij 55 achtereenvolgende wedstrijden op verschillende afstanden, met daarbij gouden medailles op de Europese kampioenschappen van Parijs in 1938 op de 800 m en de 4 x 400 m estafette.[1]

Op 15 juli 1939 bereikte Harbig het hoogtepunt van zijn vorm, toen hij tijdens een landenwedstrijd van Duitsland tegen Italië in Milaan met een tijd van 1.46,6 een wereldrecord vestigde op de 800 m.[1] Hiermee liep hij in één keer 1,8 seconden af van de 1.48,4 die Sydney Wooderson een jaar eerder als wereldrecord had gevestigd. Harbigs record zou pas zestien jaar later met minder dan één seconde worden verbeterd door de Belgische atleet Roger Moens. Een maand later voegde hij daar een tweede wereldrecord aan toe, toen hij op de 400 m in een rechtstreeks duel aartsrivaal Mario Lanzi versloeg in 46,0 s.[1] Als wereldrecord zou deze tijd tot 1948 overeind blijven, maar als Europees record hield zijn prestatie het bijna even lang uit als zijn wereldrecord op de 800 m. Later voegde hij aan zijn palmares nog wereldrecords toe op de 1000 m en de 4 x 800 m estafette.

De tragiek van Rudolf Harbig is dat niet alleen de Spelen van 1940 en 1944 ten offer vielen aan de Tweede Wereldoorlog, maar ook hijzelf er het slachtoffer van werd. Op 5 maart 1944 overleed hij als oberfeldwebel aan het oostfront.

Omwille van zijn bijdragen aan de sport is het Rudolf-Harbig-Stadion in zijn geboortestad naar hem vernoemd.

• 1936: 6e in serie OS - 1.56,8
• 1938: 1 EK - 1.50,6

• 1936: 3 OS - 3.11,8
• 1938: 1 EK - 3.13,7

Zie de categorie Rudolf Harbig van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.