Robert Spears
Robert Adam Spears (Dubbo, 8 augustus 1893 – Parijs, 5 juli 1950) was een professioneel Australisch wielrenner, die in de periode vlak voor de jaren twintig van de twintigste eeuw als beste sprinter ter wereld werd beschouwd. In 1920 werd hij wereldkampioen sprint te Antwerpen.
Robert Adam Spears werd geboren in Dubbo, een plaats in Nieuw-Zuid-Wales, Australië. Hij was de tweede zoon van John Spears en Sarah Ann, Née McLaughlin, beiden geboren in Ierland. Spears won zijn eerste race in Dubbo op 14-jarige leeftijd en in 1910 nam hij deel aan wedstrijden in Zuid-Australië en Queensland. In dat seizoen won hij de halve mijl en mijltitels van Nieuw-Zuid-Wales, om het jaar daarop beslag te leggen op het Australisch kampioenschap op de 5 mile. Begin 1913 waren zo'n 25.000 toeschouwers in de Exhibition Ground te Melbourne getuige van Spears' overwinning in de finale van de zesdaagse. Hij streek met die overwinning zijn deel op van de recette (ongeveer £ 1000). Terwijl hij in een heet bad ontspande na zijn overwinning vertelde de 183 cm lange Spears aan reporters dat hij 76 kg woog voor de race en slechts 3 kg had verloren gedurende het evenement.
Later dat jaar vertrok Spears naar New Jersey, Verenigde Staten, waar hij de 5 mijl van Vailsburg won. In 1914 won hij het Amerikaans kampioenschap op de 3 mijl. Gedurende de Eerste Wereldoorlog bleef hij in de Verenigde Staten en in 1916 trouwde hij met Marguerite Laggy (overleden in 1970), een kunstschaatsster uit Vailsburg, Newark. Spears won 27 wedstrijden in 1918 en werd opmerkelijk genoeg (als geboren Australiër) Amerikaans allround kampioen. Vaak vanuit een hopeloze achterstand in de slotfase gebruikte hij zijn fenomenale eindspurt om met een minimaal verschil op de meet te winnen. Met zijn brede schouders en zijn eigen specifieke stijl zat 'Bob' op zijn speciaal gemaakte fiets 'his seat several inches behind the centre bracket [and] … his long arms pushed against the handlebars like props'.
Na de oorlog toerde Spears door Europa, het mekka van de fietssport. Hij won 19 wedstrijden in 1919 en werd beschouwd als de beste sprinter ter wereld. Na Australië bezocht te hebben, begon hij in 1920 het Europese wielerseizoen met het veroveren van de 2000-meter Grand Prix te Parijs om vervolgens het Wereldkampioenschap sprint te Antwerpen te winnen (1920). Het jaar daarop zou hij door de Nederlander Piet Moeskops onttroond worden. Zijn Europese successen omvatten de Grand Prix van Kopenhagen, Milaan, Parijs en Bordeaux (elk 3 maal), die van Dresden, Amsterdam en Municipal Towns in Frankrijk (twee maal), en Leipzig, Turijn en Lissabon (1 maal). De Amerikanen claimden Spears als 1 van hen. In 1923 leidden twijfels over zijn nationaliteit bijna tot uitsluiting van deelname aan de wereldkampioenschappen, maar hij werd uiteindelijk toegelaten om namens Australië deel te nemen.
Spears ging terug naar huis voor een reeks internationale wedstrijden in 1924. Alhoewel hij eerste kampte met wat overgewicht versloeg hij de Amerikaan Willie Spencer en zijn landgenoot Harris Horder.
De rest van het decennium racete hij in Europa en Australië, maar hij benaderde nooit zijn oude vorm. Al tijdens zijn succesperiode was hij een stevig drinker. Hij probeerde nog wel een comeback in Sydney in 1932, maar was nog slechts een schim van zichzelf. Na zijn afscheid als professioneel wielrenner werd hij baan manager in de Sydney Sports Arena, de enige indoor wielerbaan in de Staat. Tijdens een bezoek aan Europa overleed hij te Parijs aan kanker.