Regilio Tuur

Tuur groeit op in een gezin van tien kinderen. Zijn biologische vader (A. Tuur) verdwijnt op jonge leeftijd uit zijn leven. Zijn moeder (E. R. van Samson) verhuist met zijn stiefvader (H. Bendt) naar Nederland, waar ook Tuur uiteindelijk belandt en opgroeit in Rotterdam-West (Bospolder/Tussendijken). Hij verhuist later naar Hoogvliet. Hij volgt diverse opleidingen: de MAVO aan de Charles de Foucauld, daarna HAVO, MBO en Nima A marketing aan de Thomas More Hogeschool. De laatste opleiding maakt hij niet af omdat hij zich kwalificeert voor de Olympische Spelen van 1988 en het succes dat daaruit voorkomt.

Zijn boksloopbaan komt in 1987 van de grond, wanneer Tuur de bronzen medaille wint bij de Europese kampioenschappen voor amateurs. Een jaar later maakt hij, tegen de verwachting van vele kenners in, zijn Olympisch debuut. Op 18 september 1988 is Regilio Tuur in één klap bekend. De op dat moment totaal onbekende Tuur slaat in de eerste ronde van het Olympisch toernooi van Seoul in 1988 de toenmalige wereldkampioen Kelcie Banks knock-out. Daarna acht Tuur zichzelf goed genoeg om naar New York te verhuizen en toe te treden tot de rijen der professionals. Hij dwingt een contract af in het mekka der boks-legendes, Madison Square Garden, waar hij zijn professioneel debuut maakt.

Als professioneel bokser bokst Tuur in totaal 51 partijen: 46 overwinningen waarvan 38 op knock-out, één onbeslist en vier nederlagen. In 1991 wint Tuur zijn eerste proftitel, het New York State kampioenschap. Vervolgens wint Tuur op 4 december 1992 de Europese titel in Ahoy. Uiteindelijk maakt hij op 24 september 1994 zijn jongensdroom waar en verovert Regilio Tuurrific! Tuur wederom in 'zijn' sportpaleis Ahoy' te Rotterdam de wereldtitel in het JR Lightweight (58,97 kilogram) van de World Boxing Organization (WBO), een van de 4 grote bonden in het profboksen, ten koste van de Amerikaan Eugene Speed. Hij verdedigt zijn titel 6 keer met succes en wint de Ring der Kampioenen. Op 16 januari 1997 maakt Tuur bekend dat hij stopt met zijn carrière als profbokser[1]. De reden is onbekend. In 2001 bokst hij nog enkele partijen, waarna hij definitief stopt om zich volledig op zijn andere passie te kunnen storten, de mode. Zijn eerste avontuur resulteert in een faillissement.

Na zijn bokscarrière kent Tuur een turbulent privéleven. Hij scheidt van zijn vrouw, waardoor het contact met zijn dochter tijdelijk verbroken wordt. In 2000 wordt Tuur veroordeeld tot een celstraf van 5 maanden wegens mishandeling van zijn toenmalige vriendin[1]. In 2005 schrijft hij met de hulp van auteur Ed Van Eden zijn autobiografie, Life part one, Waar de regen koud is. Na een paar jaar te hebben doorgebracht in onder andere Nederland, verhuist Tuur in 2008 wederom naar New York. Hier begint hij aan wat hij omschrijft als Life part two, The best is yet to come. Zijn interesses bevinden zich vooral in wellness, mode, design en moderne technologie, fotografie en human interest.

In 2014 deed hij mee aan het tv-programma Sterren Springen. In het programma sprak hij alleen Engels, terwijl hij vloeiend Nederlands beheerst. Gerard Joling maakte er een opmerking over. Een dag later kwam er een storm van kritiek op sociale media over zijn weigering om Nederlands te spreken.[2]