Piet Laros

Piet Laros (1901–1997) was een van de eerste Nederlandse vrijwilligers in de Spaanse Burgeroorlog. Hij vertrok, zodra hij hoorde van de inval van Franco in Zuid-Spanje om de wettige -socialistische- Spaans regering omver te werpen, in 1936, op de fiets naar Parijs, waar hij werd opgevangen door andere socialistische jongeren, en -tersluiks- door de autoriteiten, tijdens de regering onder leiding van Léon Blum. Hij raakte ter plekke in Spanje meermaals gewond. In de Tweede Wereldoorlog zat Laros in het verzet en belandde uiteindelijk in concentratiekamp Buchenwald.

Piet Laros
Piet Laros (rechts) demonstreert met Oud Spanjestrijder A. Kloostra op het Binnenhof
Geboren	1901, Kaatsheuvel
Overleden	1997, Utrecht
Land	Nederland
Groep	CPN

In 1946 kreeg Laros als een van de weinigen de Nederlandse nationaliteit terug die hem als Spanjestrijder in vreemde krijgsdienst was ontnomen. Vele medestrijders van Laros moesten daar nog jaren op wachten, en kregen die toen -tot hun grote weerzin- terug, simultaan met de Oostfrontstrijders, en andere Nazi-gezinde landgenoten, die in de Tweede Wereld Oorlog dienst hadden genomen in het Duitse leger.

In 1968 maakte Theo Uittenbogaard een VARA-radio-documentaire, getiteld De Oorlog Duurt Voort, over oud-Spanjestrijders, waaronder Laros, na hun terugkeer in Nederland, en hun frustratie, dat zij in meerderheid dezelfde behandeling kregen, na de Tweede Wereldoorlog, als zij die 'fout' waren geweest. In 1969, dertig jaar na het einde van de Spaanse burgeroorlog protesteerde Laros nog steeds en opnieuw op het Binnenhof tegen deze 'historische schanddaad' : "Waarom zijn na dertig jaar nog steeds anti-fascistische oud-spanjestrijders staatloos ? Waarom ?"

In 1976 werd Laros bekend als gevolg van een documentaire die Cherry Duyns over hem maakte.[1]