Pierre Maufroy
Kolonel Pierre Maufroy (ook: Maufroi) (Buxy, 30 oktober 1768 - Versailles, 2 augustus 1833) was commandant van Delfzijl ten tijde van de Franse tijd in Nederland. Doordat hij trouw bleef aan Napoleon Bonaparte, zelfs nadat deze verbannen was naar Elba, werd Delfzijl de laatste vesting in Franse handen. Ondanks dat Maufroy de vesting uit handen moest geven, behaalde hij een uitstekend militair succes tijdens het beleg van Delfzijl (1813-1814).
Pierre Maufroy
| ||
| Geboren | 30 oktober 1768 | |
| Overleden | 2 augustus 1833 | |
Loopbaan
Maufroy begon zijn loopbaan op 18 oktober 1788 als Jager te paard. Hij klom snel op in het Franse leger. Hij vocht voor Napoleon in Frankrijk, Italië, Egypte, Spanje en Duitsland. In het Koninkrijk Holland en het Eerste Franse Keizerrijk was Maufroy commandant van Goeree, daarna van Breda om op 20 maart 1812 commandant van Delfzijl te worden. Na het beleg te hebben doorstaan tekende hij een overeenkomst om de vesting Delfzijl over te dragen, waarbij hij met militaire eer mocht vertrekken. Na de ontruiming ging Maufroy terug naar Frankrijk en werd eerst plaatselijk commandant van Condé en later opper-commandant van deze vesting. Op 11 september 1815 werd hij op non-actief gesteld en op 19 juni 1816 werd hij op pensioen gesteld vanwege zijn langdurige dienst.
Karakter
Maufroy was een zeer plichtsgetrouw man, die volgens zijn eed stand hield tot het bittere einde. Door zijn achterdocht wilde hij niet van anderen dan zijn superieuren aannemen dat Napoleon verslagen was. Berichten hierover deed hij af als tactiek om hem tot overgave te dwingen. Alhoewel hij tijdens het beleg van Delfzijl moest plunderen en roven heeft hij zich ook een verstandig en meedogend mens getoond.
Onderscheidingen
Maufroy had vele onderscheidingen voor zijn militaire verrichtingen. Zijn hoogste onderscheiding was officier in het Legioen van Eer, waardoor hij zich "Chevalier de l'Empire" mocht noemen.[1]
Zie ook
|