Peter Frankenfeld

In het begin van 1948 ging Frankenfeld naar Frankfurt, waar hij werd gecontracteerd door Eduard Forck, de leider van het grote na-oorlogse variété Palette. Door zijn radio-activiteiten had hij steeds minder tijd voor het variété, maar uiteindelijk eindigde daar zijn bezigheid als gagschrijver voor de revue Czardasfürstin 50.

Bijna alle bekende schlagerzangers uit die tijd gingen op omvangrijke tournees, waarvan veel artiesten afhankelijk waren qua inkomen. Frankenfeld reisde als conferencier mee. Tijdens de tournees werkte hij samen met een groot aantal artiesten, waaronder Peter Alexander, Bully Buhlan, Heinz Erhardt, Walter Giller, Georg Thomalla, Caterina Valente en Helmut Zacharias.

Frankenfeld werd door de chef amusement van de HR, Toni Hofbauer, ontdekt voor de radio. Zijn eerste programma was Guten Morgen allerseits, die hij twee tot driemaal wekelijks presenteerde. Er volgden talrijke verdere zendreeksen, ook bij andere Duitse radiozenders. Tot het midden van de jaren 50 was hij zelfs bij meerdere zenders parallel werkzaam en had vaak tot 7 zendreeksen op een dag.

Het eerste grote na-oorlogse televisieoptreden had Frankenfeld reeds op de tweede kerstdag van 1952 bij de NWDR. Vanaf de Funkausstellung in 1953 verscheen hij regelmatig op het beeldscherm, vooreerst met de talentshow Wer will, der kann en daarna met 1:0 für Sie. Daarmee kreeg hij landelijk bekendheid.

Een kenmerk van al zijn spelshows was de toevallige selectie van de kandidaten uit het publiek. Het daarmee verbonden pechrisico nam hij op de koop toe. Hij wist overal raad mee, zelfs wanneer een eenarmige kandidaat een spel moest spelen, waarvoor twee handen nodig waren. Door deze eigenschap verwierf hij veel respect. Frankenfeld droeg altijd opvallende kostuums, waaronder een geruit of een gestreept jacket. Na zijn wissel naar het ZDF deed hij afstand van zijn opvallende kleding. Onafscheidelijk verbonden met het jacket was een kinderspeelgoed, een met een touwtje aangedreven drie-propelor-rotor, door Frankenfeld als vliegende schotel gekenmerkt, dat hij in zijn vroege shows gebruikte om kandidaten uit het publiek te selecteren. In november 1955 vloog hij voor zes weken naar de Verenigde Staten om daar alle belangrijke tv-shows te bezoeken en nieuwe ideeën voor zijn eigen tv-activiteiten mee te brengen.

Hij ging voor zijn grote spelshow van de NWDR naar de Süddeutscher Rundfunk. De kleine zender bood met zijn televisiedirecteur Helmut Jedele een meer interessant programma dan de NWDR. De redacteur Horst Jaedicke en regisseur Georg Friedel maakten daar optimale arbeidsvoorwaarden mogelijk. Desondanks keerde hij weer terug naar de NWDR. Ze konden in Stuttgart de gevraagde gageverhoging niet betalen. Het enorme succes en zijn hoge gages leidden tot kwaad bloed en onvriendelijke kritieken.

Deze kritiek werd in Hamburg gehonoreerd en aldus werd Frankenfeld minder ingezet in programma's. Het showidee Postkarte genügt liet zich noch bij de NDR als bij de WDR onderbrengen. Aldus moest Frankenfeld zijn werkgebied verruimen met toerneeën. Bij het nieuw opgerichte ZDF zag men tenslotte de mogelijkheid om met de naam Frankenfeld te kunnen schitteren en realiseerde deze plannen onder de titel Vergißmeinnicht, welke hij als hoogtepunt in zijn carrière zag.

Ofschoon hij aanzienlijk had bijgedragen aan de opmars van het ZDF, waardeerde men zijn werk daar niet meer. Vergißmeinnicht eindigde in 1970 zonder opvolger. Men accepteerde net nog het vooravondprogramma Sie und er im Kreuzverhör. Alle verzoeken om hieruit een grote avondshow te maken, bleven onbeantwoord. Hij moest zich tevreden geven met gastoptredens in andere shows en theaterspelen. Pas na het verrassende overlijden van programmadirecteur Joseph Viehöfer veranderde de situatie ten gunste van Frankenfeld als showmaster met de muziekrevue Musik ist Trumpf.

In september 1978 nam Frankenfeld voor de laatste keer deel aan een talkshow. De RTL-medewerker Martin Schwarze produceerde op eigen kosten een talkshow in een RTL-studio met Hildegard Knef en Peter Frankenfeld, die hij zelf presenteerde. In november 1978 werd deze uitgezonden door het ZDF.

Als filmacteur trad hij wegens tijdgebrek zeer zelden op. Zijn grootste rol had hij in Wunschkonzert, waarin hij zichzelf speelde als showmaster van 1:0 für Sie. Een belangrijke rol had hij ook in Natürlich die Autofahrer, terwijl het in Paprika, Genosse Münchhausen en Olympia – Olympia, zijn laatste film, slechts bijrollen waren.

In 1968 speelde hij de registrator in Biografie: Ein Spiel van Max Frisch, zowel in de wereldpremière in het Schauspielhaus Zürich als ook in alle verdere opvoeringen met dit gezelschap. De repetities en de première gaven hem voldoening maar vanaf de derde voorstelling sloeg de verveling bij hem toe, waarop het team zich iets moest laten invallen om hem te motiveren.

Tijdens een toernee van de SWF in 1954 leerde Frankenfeld de zangeres Lonny Kellner kennen, die was getrouwd met NWDR-sportreporter Werner Labriga. Ze liet zich scheiden en trouwde met Frankenfeld in juni 1956. De getuigen waren Max Schmeling en zijn vrouw Anny Ondra. Het paar verhuisde naar Hamburg met de in 1951 geboren zoon Thomas, die door Frankenfeld werd geadopteerd. Zijn echtgenote Lonny, toentertijd een ster, deed afstand van een carrière in de Verenigde Staten om met haar man te kunnen leven en werken, ondanks dat overeengekomen contracten al klaar lagen ter ondertekening. Ze bleef verder als zangeres werkzaam, maar speelde ook vaak sketches en duetten samen met haar man. Bovendien voltooide ze een opleiding als secretaresse, om haar man behulpzaam te kunnen zijn op administratief vlak.

In november 1978 kreeg hij problemen met gordelroos. Na amper uit het ziekenhuis te zijn ontslagen, kreeg hij doorbloedingsproblemen in de hersenen. Vier dagen voor Kerstmis mocht hij naar huis, waar hij een verkoudheid opliep. Rond oudejaarsavond werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis, waar hij op 4 januari 1979 op 65-jarige leeftijd overleed aan een virusinfectie. Zijn weduwe Lonny Kellner werd later op het kerkhof Wedel bij Hamburg naast hem bijgezet.

• Guten Morgen allerseits - 1948, HR
• Bunte Abende - vanaf 1948 voor meerdere zenders
• So ein Zufall - van 1948 tot 1951, HR
• Funk und Flax - van 1948 tot 1955, HR
• Peters Bastelstunde - van 1948 tot 1978, eerst HR, later NDR
• Eintritt frei - van 1949 tot 1952, HR
• Lieblingsmelodien unserer Hörer - van september 1952 tot 1955, HR
• Der Musikpavillon - NDR
• Wer zuletzt lacht … - van 1953 tot 1955, NWDR Keulen
• Frankfurter Wecker - van 1952 tot 1967, HR
• Valsch Ferbunden – Was hätten Sie gesagt? - van 1962 tot 1963, NDR
• Verdere muziekprogramma's

Niet allen voor de HR, maar ook voor de andere ARD-zenders werkte Frankenfeld als presentator van muziekprogramma's met veel ingebouwde grappen. Voor de BR was dit Hier blüht der Flachs, voor de SDR Hier wird gelacht en voor de Europawelle Saar Wer hört, gewinnt.

• Eine nette Bescherung - 1952, NWDR Hamburg
• Wer will, der kann - van 31 augustus 1953 tot 1956 met onderbreking, NWDR
• 1:0 für Sie - van 31 januari 1954 tot 31 augustus 1955, NWDR Hamburg
• Individuele programma's
  • Achtung Hochspannung - 22 maart 1955
  • So ein Zufall! - juni 1957
  • Meister der Magie - juli 1958
• Bitte recht freundlich - van 1 januari 1956 tot 1957, NWRV
• Toi – Toi – Toi - van 23 februari 1957 tot 1961 met onderbreking, NWRV Hamburg
• Viel Vergnügen - van 21 december 1957 tot 20 december 1958, SDR
• Heute Abend Peter Frankenfeld - van 23 mei 1959 tot 13 februari 1960, SDR
• Dotto - van 1959 tot 1961
• Guten Abend! - van 22 oktober 1960 tot oktober 1961, NWRV Hamburg
• Aller Unfug ist schwer - van 18 oktober 1963 tot 1964, ZDF
• Und Ihr Steckenpferd? - 3 mei 1963 tot 1967 en van 1972 tot 1974, ZDF
• Einmal anders - 1964, ZDF
• Vergißmeinnicht - van 1964 tot 1970, ZDF
• Televisitationen - 1968, SF
• Sie und Er im Kreuzverhör - van 17 maart 1971 tot 3 april 1973, ZDF
• Musik ist Trumpf - van 22 februari 1975 tot 26 augustus 1978, ZDF

• 1961 Bum-Budi-Bum, das kann gefährlich sein / Es muss nicht immer Nacht sein (met Lonny Kellner)
• 1975 Im Fahrstuhl / Reeperbahn-Bummel (met Horst Ackermann)