Oud Sint-Janshospitaal

Het Oud Sint-Janshospitaal of Oud Sint-Jan is een geheel van negentiende-eeuwse gebouwen in het centrum van Brugge. In 1977 werden de gebouwen door het ziekenhuis verlaten. Het middeleeuwse ziekenhuis was al museum geworden. De negentiende-eeuwse gebouwen worden gebruikt voor onder meer beurzen, evenementen, congressen e.d.

Ten minste één Wikipediagebruiker vindt dat de inhoud van dit artikel ingevoegd zou moeten worden in Sint-Janshospitaal (Brugge), of dat er een duidelijkere afbakening tussen beide artikelen dient te worden gemaakt. Als de tekst wordt ingevoegd, dient dit artikel een redirect te worden (hier melden).
Tuin van het 19de-eeuwse Sint-Janshospitaal, met op de achtergrond de toren van de Onze-Lieve-Vrouwekerk
Het oud Sint-Janshospitaal gezien vanaf de waterkant
De negentiende-eeuwse gebouwen rond de binnentuin, na de restauratie van 1991

Geschiedenis

In 1977 verhuisden de ziekenhuisdiensten integraal naar nieuwe gebouwen in Sint-Pieters bij Brugge.

De twintigste-eeuwse gebouwen werden door stadsdiensten ingenomen:

  • De kraamkliniek (gebouwd in 1907) werd ingenomen door de technische diensten van de stad.
  • De oogkliniek en de neus-, keel- en oorkliniek (gebouwd in de jaren 1920-1935) werden het archeologisch museum van de stad (Mariastraat 36), de ateliers voor herstellingen en restauraties, en de reserves voor kunstwerken van de verschillende musea.

De achtergebleven negentiende-eeuwse gebouwen en een aantal recente bijgebouwen, stonden geruime tijd leeg. Het stadsbestuur, in de eerste plaats de recent benoemde burgemeester Frank Van Acker, had de intentie alles te slopen en plaats te maken voor de bouw van een grootschalig hotel, op te richten door een internationale hotelketen.

Dit werd echter onmogelijk toen de vaststelling werd gemaakt dat niet alleen de middeleeuwse gebouwen maar het hele kadastraal perceel in 1943 als monument was beschermd, een oorlogsbeslissing, die in 1949 door een regentsbesluit werd bekrachtigd. Herhaalde aanvragen bij opeenvolgende bevoegde ministers, om de meer recente gebouwen, met inbegrip van de negentiende-eeuwse, aan de bescherming te onttrekken, botsten op het ongunstig advies van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en Landschappen, dat telkens door deze ministers werd gevolgd.

Aangezien verdere evolutie in de gewenste richting onmogelijk was, besliste het stadsbestuur de gebouwen in erfpacht te geven voor 99 jaar aan een door een Oostendse vastgoedpromotor opgerichte naamloze vennootschap. Hij deelde mee dat hij naar de zestien beschikbare zalen van het negentiende-eeuws gebouw even zoveel antiekzaken met internationale reputatie zou lokken. Dit lukte hem echter niet en na enige tijd werd de vennootschap doorverkocht en de erfpacht overgenomen door een groep die zich had gevormd rond de persoon van de voormalige burgemeester Michel Van Maele.

Zonder probleem ditmaal, werden in 1991 alle twintigste-eeuwse uitbreidingen, gebouwen en prefabs gesloopt. Alleen de negentiende-eeuwse gebouwen bleven overeind en bleken nog in constructief stevige toestand te verkeren. Een grondige opknapbeurt naar ontwerp van architect Paul Salens (Brugge) vond plaats en een nieuw gebouw naar ontwerp van architect Luc Vermeersch werd eraan toegevoegd, ter vervollediging van het geheel. Na sloping van het recente kloostergedeelte (de geslonken kloostergemeenschap had voldoende met de historische kloostergebouwen) werd een Reie-inham gecreëerd.

Door meningsverschillen onder de voornaamste aandeelhouders, werd, na het overlijden van Michel Van Maele, de meerderheid van de aandelen overgedragen aan de Spaanse multinationale groep die ook het Boudewijnpark had overgenomen. De oorspronkelijke doelstelling om er een cultuur- en congrescentrum te ontwikkelen, werd niet helemaal ingelost. De gebouwen kregen vooral een commerciële invulling. De tentoonstellingen (tijdelijk of permanent) die er werden georganiseerd, hadden vooral betrekking op grafisch werk van Spaanse kunstenaars, zoals Pablo Picasso en Joan Miró.

Literatuur
  • Luc DEVLIEGHER, Problemen rond het Sint-Janshospitaal te Brugge, in: Handelingen van het Genootschap voor Geschiedenis te Brugge, 1980.
  • Willy P. DEZUTTER, Het Sint-Jansdomein, continuïteit of discontinuïteit?, in: Brugs Ommeland, 1981.
  • Marc RYCKAERT, De 19de-eeuwse ziekenzalen van het Sint-Janshospitaal: slopen of behouden?, in: Brugs Ommeland, 1981.
  • Andries VAN DEN ABEELE, Het negentiende-eeuwse Sint Jan, een monument, vzw Marcus Gerards, Brugge, 1981.
  • Talrijke artikels in de lokale kranten over de periode 1977-1991.

Zie ook
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Sint-Janshospitaal op Wikimedia Commons.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.