Noord-Atlantisch Verdrag

Het Noord-Atlantisch Verdrag of Noord-Atlantisch Handvest is een militair verdrag dat wederzijdse verdediging en samenwerking van Noord-Amerikaanse en Europese landen regelt, aanvankelijk vooral als tegenkracht tegen de landen in het Oostblok.

Vlag van de NAVO

Geschiedenis

Een voorganger van het Noord-Atlantisch Verdrag was het Verdrag van Brussel, dat op 17 maart 1948 was gesloten tussen België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.

Het Noord-Atlantisch Verdrag werd op 4 april 1949 in Washington D.C. getekend en stond daarom ook wel bekend als het Verdrag van Washington. Het werd ondertekend door de Verenigde Staten, Canada, België, Nederland, Luxemburg, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Italië, Denemarken, Noorwegen, IJsland en Portugal. Het verdrag trad in werking op 24 augustus 1949, toen alle 12 ondertekenende landen het hadden geratificeerd.

In het kader van het verdrag kwam de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) tot stand. De inhoud van het verdrag is nooit gewijzigd, ondanks veranderde internationale verhoudingen en latere toetreding van andere landen tot de NAVO.

Artikel 5 is het sleutelartikel van het verdrag, waarin elke lidstaat verplicht wordt om een aanval op één lidstaat te beschouwen als een aanval op alle lidstaten. Het verdrag werd gesloten als tegenwicht tegen de dreiging uit de Sovjet-Unie, maar tijdens de Koude Oorlog werd er nooit een beroep op gedaan. Wel deden de Verenigde Staten er een beroep op na de aanslagen op 11 september 2001.

Zie ook
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.