Nationale centrale stad

De nationale centrale stad (vereenvoudigd Chinees: 国家中心城市; traditioneel Chinees: 國家中心城市; pinyin: guójiā zhōngxīn chéngshì) is een concept dat in 2005 werd voorgesteld door het Ministerie van Volkshuisvesting en Stedelijke-plattelandsontwikkeling van de Volksrepubliek China als een eerste stap in de hervorming van de stadsontwikkeling. Nationale centrale steden worden beschreven als een groep van steden die de leiding hebben bij het ontwikkelen en uitvoeren van taken op politiek, economisch en cultureel gebied.[1]

Kaart van de vijf nationale centrale steden in China

In februari 2010 heeft het ministerie een "Nationaal stedelijk systeemplan" uitgebracht, waarin vijf grote steden werden aangewezen, Peking en Tianjin in de Bohai economische rand, Shanghai in de Yangtzerivierdelta, Guangzhou in de Parelrivierdelta, en ten slotte Chongqing in het zuidwesten van China.[2]

Nationale centrale steden hebben een invloedssfeer met een grote impact op de omliggende steden op gebieden zoals de integratie van diensten op terreinen zoals infrastructuur, financiën, openbaar onderwijs, sociale zekerheid, sanitaire voorzieningen, zakelijke vergunningen en stedenbouw. Het ministerie maakt ook melding van regionale centrale steden, waaronder Shenzhen, Nanjing, Wuhan, Shenyang, Chengdu en Xi'an.

In juni 2010 gaf de gemeentelijke regering van Shenyang aan dat men medio 2020 van plan is om Shenyang voor te stellen als een nationale centrale stad, dit nadat de stad volgens verwachting 12 miljoen inwoners zal hebben bereikt.[3]