Naakt (beeldende kunst)
Een naakt in de kunst is een afbeelding van een naakte figuur in de schilder- of beeldhouwkunst en in de fotografie. Het naakt is al sinds de oudste tijden een veelgebruikt motief. Afbeeldingen van de naakte mens komen al voor in de prehistorie, onder andere in de vorm van Venusbeeldjes, die dan een cultische en niet zozeer een erotische bedoeling hebben.
_(1).jpg)
In de Oud-Griekse kunst kwamen beelden van naakte mannen veelvuldig voor. In de klassieke periode kwam het naakt als studie in beeld. Een gespierd en getraind lichaam was populair. Sinds de 4e eeuw v.Chr. werden er ook vrouwelijke naakten, zoals de Aphrodite van Cnidus, gebeeldhouwd.
In de middeleeuwen werd men op dit gebied iets preutser en kwamen naakten voornamelijk voor in afbeeldingen van goden, godinnen en Bijbelse figuren (ook als hun naaktheid in de Bijbel niet aan de orde is). Nadat in de middeleeuwen het naakt vrijwel verdween, kwam het in de renaissance en daarna opnieuw tot bloei en werd een van de belangrijkste onderwerpen van de schilder-, beeldhouw- en grafische kunst. Het kwam echter voor dat het getoonde naakt op last van de (geestelijke) autoriteiten werd overgeschilderd, zoals gebeurde met werk van Michelangelo in de Sixtijnse Kapel.
In de 19e-eeuwse Franse schilderkunst werd het naakt aanvaard als het gebruikt werd in een 'klassieke' setting. Pas tegen het einde van de 19e eeuw werd het naakt van dergelijke keurslijven bevrijd. De impressionisten toonden het naakt ook in andere en verrassende settings, zoals in Édouard Manets Dejeuner sur l'herbe. Het werd in de Parijse salons aanvankelijk nog wel als schokkend ervaren, zoals blijkt uit de reacties op Manets Olympia.
Bij een opleiding tot beeldend kunstenaar behoorde het tekenen naar naaktmodel lange tijd tot de verplichte oefeningen voor beginnende en gevorderde studenten. Door het tekenen van modellen naar de waarneming ontwikkelden de studenten hun opmerkingsgave en hun gevoel voor proporties.