Metaaldetector
Een metaaldetector is een instrument om metalen voorwerpen op te sporen. Het maakt gebruik van het natuurkundige principe van elektromagnetische inductie en het ontstaan van wervelstromen.
Reeds in 1881 maakte Alexander Graham Bell een eenvoudige metaaldetector om de kogel te vinden in het lichaam van de vermoorde president James Garfield. In 1931 kreeg Gerhard Fischer patent op een draagbare versie.
Een veel voorkomende toepassing van metaaldetectoren vindt men in de vorm van 'poortjes' in luchthavens en andere bewaakte gebouwen, waar bezoekers doorheen moeten lopen en het bewakingspersoneel auditieve en visuele informatie krijgt over de gedetecteerde hoeveelheid metaal. Bij twijfel, of om de precieze plaats van het gedetecteerde metaal te vinden, gebruikt het bewakingspersoneel kleine draagbare versies. Gelijkaardige, ietwat grotere, draagbare versies worden gebruikt door hobbyisten om metaal in de bovenste lagen van de bodem te vinden.
Er zijn in Nederland ongeveer 40.000 mensen bezig met het uitoefenen van de hobby metaaldetectie: strandzoekers (voor sieraden en munten), akkerzoekers (voor oude antieke voorwerpen en munten) en militariazoekers (insignes en dergelijke). In de duikwereld is de detector een veelgebruikt apparaat voor onderzoek van onder andere wrakken. Een militaire toepassing is het opsporen van mijnen. Ook de verkeerssensors die de verkeerslichten verkeersafhankelijk maken zijn metaaldetectoren die de aanwezigheid van auto's en zelfs fietsen detecteren.
Zie ook
 |
Zie de categorie Metal detectors van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |