Maximilian von Spee

Von Spee sloot zich aan bij de Kaiserliche Marine in 1878. In de jaren 1887-1888 was hij bevelhebber van de havens in Kameroen, toen nog een kolonie van het Duitse Keizerrijk. Voor de Eerste Wereldoorlog was hij een lange tijd verantwoordelijk voor de ontwikkeling van wapens. In 1908 werd hij ten slotte benoemd tot stafchef van de Duitse vloot op de Noordzee. Twee jaar later, op 27 januari 1910, werd hij schout-bij-nacht. In 1912 werd hij viceadmiraal en opperbevelhebber van het Duitse Oost-Aziatische flottielje, met als thuisbasis het door het Duitse Keizerrijk sinds 1898 voor 99 jaar gepachte Tsingtao in China.

Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, spitste zijn vloot zich toe op het vernietigen van commerciële en troepentransportschepen van de geallieerden. Hij vervulde deze taak met aanzienlijk succes, hoewel hij zich zorgen maakte om de kracht van de geallieerden, meer bepaald de Keizerlijke Japanse Vloot en de Koninklijke Australische Vloot. Hij zei zelfs dat het Australische vlaggenschip, HMAS Australia, superieur was tegenover zijn volledige vloot.

Het flottielje van Spee bewoog langzaam naar Zuid-Amerika. Tijdens de Slag bij Coronel, juist voor de kust van Chili, versloeg Spee op 1 november 1914 de plaatselijke Britse vloot onder het bevel van Sir Christopher Cradock. Hij slaagde erin om 2 Britse pantserkruisers, HMS Good Hope en HMS Monmouth, die hopeloos verouderd waren, zowel qua geschut als qua zeemanschap, te doen zinken.

Op 8 december 1914 viel Von Spee de kolenbunker en de marinebasis van Stanley, op de Falklandeilanden aan. Hij wist echter niet dat de Britten daar net 2 moderne en snelle slagkruisers, HMS Inflexible en HMS Invincible heengestuurd hadden. Daarenboven lagen er in de marinebasis ook nog 5 kruisers, namelijk HMS Carnarvon, HMS Cornwall, HMS Kent, HMS Bristol en HMS Glasgow. In de slag bij de Falklands die volgde verloor Spee zijn vlaggenschip, de SMS Scharnhorst samen met de SMS Gneisenau, de SMS Nürnberg en de SMS Leipzig. Tezamen met die schepen verloren de Duitsers ook nog 2200 zeelui, Von Spee en zijn twee zonen. Alleen de SMS Dresden slaagde erin te ontsnappen, maar moest zich later overgeven en zichzelf opblazen.

In 1917 werd een slagkruiser van de Mackensen-klasse Graf Spee genoemd, maar de bouw van het schip werd afgebroken naar aanleiding van de wapenstilstand in 1918 en werd nooit voltooid.

In 1934 noemden de Duitsers een 'vestzakslagschip' naar de viceadmiraal, de Admiral Graf Spee. Het schip werd in 1939 verlaten en vernietigd door de bemanning, toevallig ook voor de kust van Zuid-Amerika waar Von Spee zijn laatste slag streed, en in dezelfde maand, maar wel duizend zeemijl zuidelijker en een kwarteeuw later.

Tussen 1959 en 1967 noemde de Duitse marine een trainingsschip naar de viceadmiraal.

• Kadett: 23 april 1878
• Leutnant-zur-See: 1878
• Korvettenkapitän:
• Fregattenkapitän:
• Kapitän-zur-See: 27 januari 1904
• Konteradmiral: 27 januari 1910
• Vizeadmiral: 1913

Zie de categorie Maximilian von Spee van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.