Maurits van Savoye

Maurits was de vierde zoon van hertog Karel Emanuel I van Savoye en diens eerste echtgenote Catharina Michaella, dochter van koning Filips II van Spanje.

Op 10 december 1607 werd hij op veertienjarige leeftijd door paus Paulus V tot kardinaal verheven. Dit gebeurde met pauselijke dispensatie, aangezien Maurits niet tot priester was gewijd. Op die manier had hij continu de mogelijkheid om terug te keren naar de wereldlijke stand.

Zijn vader Karel Emanuel probeerde er eveneens voor te zorgen dat zijn zoon een pauselijk leen toegewezen kreeg in Piëmont, tot bisschop van Sion benoemd werd of aangesteld werd als pauselijk legaat in Avignon, wat echter mislukte. Wel werd hij in 1621 benoemd tot diaken van de basiliek Santa Francesca Romana en in 1626 tot kardinaal-diaken van de basiliek Santa Maria in Via Lata. Na de dood van paus Gregorius V nam hij in 1623 deel aan het conclaaf dat diens opvolger Urbanus VIII verkoos. Als kardinaal resideerde hij in Rome, waar hij zich echter niet bezighield met het langdradige werk in pauselijke commissies en congregaties. In de plaats daarvan was hij actief als mecenas en bouwde hij een omvangrijke kunstcollectie uit. Door zijn levenswandel stapelde hij echter een diepe schuldenberg op, waardoor zijn broer Victor Amadeus I Maurits in 1634 onder het toezicht van een raad stelde.

Toen Victor Amadeus I in 1637 overleed, liet hij twee minderjarige zonen na: Frans Hyacinth en Karel Emanuel. Zijn weduwe Christina van Frankrijk nam het regentschap van haar zonen op. Nadat Frans Hyacinth in 1638 stierf, liet Maurits zijn aanspraken op Savoye gelden en begon hij gesteund door zijn broer Thomas Frans van Savoye-Carignano en Spanje een vier jaar durende successieoorlog. Christina kon, gesteund door Frankrijk, Maurits verslaan. Bij het vredesverdrag dat in 1642 gesloten werd, werd Maurits gedwongen om af te treden als kardinaal. Ook moest hij huwen met Christina's dochter Louisa Christina van Savoye (27 juli 1629 - 12 mei 1692). In september 1642 vond hun huwelijk plaats.

Na zijn terugkeer in de wereldlijke stand werd Maurits aangesteld tot stadhouder in Nice, een functie die echter betekenisloos bleek. Ook had hij vrijwel geen invloed meer. Zijn huwelijk bleef kinderloos en in oktober 1657 stierf hij op 64-jarige leeftijd aan een beroerte. Maurits liet een gigantische schuldenberg na.