Mauk de Brauw

De Brauw was een lid van de familie De Brauw en een zoon van ambassadeur jhr. Louis Maurits de Brauw (1892-1981) en een kleinzoon van minister jhr. mr. Willem Maurits de Brauw (1838-1898). Hij trouwde in 1955 met jkvr. Anna Maria Röell van wie hij in 1984 scheidde; zij kregen vijf kinderen.[1]

De Brauw volgde zijn opleiding als gevolg van zijn vaders werk vooral in het buitenland. Van 1945 tot 1954 studeerde hij rechten te Leiden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij lid van de Prinses Irene Brigade. Na de oorlog werkte hij bij Unilever N.V. en was vanaf 1960 adjunct-directeur van de Nationale Levensverzekeringsbank. Van 1963 tot 1970 bekleedde hij hoge functies bij de Nationale Nederlanden. De Brauw, van oorsprong lid van de VVD, sloot zich in 1970 aan bij de Democratische Socialisten 70 van Willem Drees jr.

Van 1971 tot 1972 was De Brauw minister zonder portefeuille in het Kabinet Biesheuvel I, belast met wetenschapsbeleid en wetenschappelijk onderwijs. In 1972 bracht hij samen met collegaminister Drees Jr. dit kabinet ten val. Als minister had hij in dat jaar nog wel een herziening van de regeling toegangsexamens tot stand gebracht. Voortaan gaf het vwo-examen toegang tot iedere academische studie en vervielen de vijf voorheen verplichte vakken.

Van 1972 tot 1975 was hij lid van de Tweede Kamer voor DS70. Van 1973 tot 1975 was De Brauw voorzitter van DS70. Als kamerlid was hij woordvoerder buitenlandse zaken en wetenschappelijk onderwijs. In 1975 trad hij met anderen uit de DS70-fractie na een conflict met Drees jr. over de te voeren koers van de partij. Hij was later lid van D66.

Na zijn kamerlidmaatschap was hij o.a. voorzitter van de Stuurgroep Brede Maatschappelijke Discussie over kernenergie. Hij bekleedde tal van nevenfuncties.

Mauk de Brauw overleed op 59-jarige leeftijd. Hij werd gecremeerd in Crematorium Ockenburgh in Den Haag.

Zie de categorie Mauk de Brauw van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.