Marie Laforêt

Maïtena was een dochter van de industrieel Jean Douménach en van Marie-Louise Saint-Guily.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog was haar vader krijgsgevangen en leefde het gezin moeizaam verder, eerst in Cahors, vervolgens in Lavelanet. In 1998 herinnerde ze zich dat ze door een buurman werd verkracht toen ze drie was.

In 1945, terug uit gevangenschap, werd de vader directeur van een fabriek van spoorwegmateriaal in Valenciennes, om later met zijn gezin in Parijs te gaan wonen. Daar begon de belangstelling van Marie voor het acteren.

In 1959 won ze een wedstrijd Naissance d'une étoile, georganiseerd door radio Europe 1. Dit leverde haar een rol op in de film Libertés van Louis Malle. Ze volgde vervolgens lessen bij Raymond Rouleau. Haar eerste echte filmrol speelde ze in de film Plein Soleil van René Clément, met in de hoofdrollen Romy Schneider, Alain Delon en Maurice Ronet.

Ze trouwde in 1961 met de filmregisseur Jean-Gabriel Albicocco (1936-2001) en speelde in twee films van hem.

De eerste liederen die ze uitbracht waren begin jaren zestig:

• Saint-Tropez Blues,
• Vendanges de l'amour, dat een groot succes kende.

Haar carrière als zangeres zette zich succesvol verder:

• Frantz (1963), een duo met Guy Béart),
• Viens sur la montagne (1964),
• La Tendresse (1964),
• Katy cruelle (1965),
• La Bague au doigt (1965),
• Marie-douceur, Marie-colère (1966),
• Manchester et Liverpool (1966),
• La Voix du silence, (1966),
• Ivan, Boris et moi (1967),
• Mon amour, mon ami (1967),
• Que calor la vida (1968).

In de jaren 1968-1972 stuurde ze haar carrière in een andere richting, door zich te wijden aan wereldmuziek, meer bepaald aan Europese en Amerikaanse folkloreliederen. Het succes was eerder matig, hoewel ze zowat overal in de wereld optrad. Na een tijd verliet ze deze uitdrukkingsvorm, waarvan nochtans de critici verklaarden dat het om een artistiek rijke en authentieke periode in haar zangcarrière ging.

Ze knoopte weer aan met het meer commerciële genre en zong talrijke successen:

• Viens, viens,
• Mais je t'aime,
• L'Amour comme à 16 ans,
• Tant qu'il y aura des chevaux (1973),
• Cadeau (1974),
• No Charge,
• Maine-Montparnasse (1976),
• Il a neigé sur Yesterday (1977), een hommage aan The Beatles.

In augustus 1977 besloot ze zich aan tournees en opnamen te onttrekken en vestigde zich in Zwitserland met de bedoeling er in alle rust aan een schrijverscarrière te beginnen. Ze ging in Genève wonen en maakte er kennis met Pierre Cornette de Saint Cyr, veilingmeester, schrijver en kunstverzamelaar, die haar inwijdde in de kunstmarkt. Van 1978 tot 1981 hield ze een kunstgalerie open en trad zelfs als veilingmeester op.

Ondertussen speelde ze ook nog in de film Flic ou voyou met Jean-Paul Belmondo en Michel Galabru.

In 1980 verscheen haar eerste boek: Contes et légendes de ma vie privée bij de uitgeverij Stock.

Ze bleef ook als filmactrice actief, in Frankrijk, Italië en Argentinië, waar ze in de film Tangos, l'exil de Gardel speelde, die in 1985 de Juryprijs ontving op het Festival van Venetië.

Af en toe gaf ze nog een lied uit, zoals Blanche nuit de satin (1982).

In 1993 kwam ze naar het lied terug en nam een aantal liederen op, gemaakt op haar eigen teksten, onder de naam Reconnaissances.

In 1994 publiceerde ze vier albums die de liederen hernam uit haar dertigjarige carrière.

En 1998 bevatte haar album Voyages au long cours zeventien liederen, in het Frans, Engels en Italiaans, opgenomen tijden haar wereldtournee (1969-1970).

In 2005 deed ze opnieuw een zangtournee. In 2007 beëindigde ze alle optredens, om gezondheidsproblemen.

Marie Laforêt maakte werk van haar schrijverscarrière, die toch beperkt bleef. Ze publiceerde:

• Contes et légendes de ma vie privée, 1981, ISBN 978-2-234-01349-0.
• Mes petites magies, livre de recettes pour devenir jeune, 2001, ISBN 978-2-84098-648-5
• Panier de crabes : les vrais maîtres du monde, 2002, ISBN 978-2-84098-829-8.

Laforêt had ook een aanzienlijke filmcarrière:

• Bonsoir Marie Laforêt korte film door Jean-Gabriel Albicocco voor de Amerikaanse tv, in een serie die jonge actrices van de Nouvelle-Vague voorstelde (1959).
• Plein Soleil door René Clément.
• Saint-Tropez Blues door Marcel Moussy met Jacques Higelin als mannelijke hoofdrol (1961).
• La Fille aux yeux d'or naar een roman van Honoré de Balzac door Jean-Gabriel Albicocco. Zilveren Leeuw op het Festival van Venetië (1961).
• Le Rat d'Amérique, naar een roman van Jacques Lanzmann. Ook Charles Aznavour speelde in die film (1961).
• Les Amours célèbres (1961).
• Le Rouge et le Noir, televisiefilm naar de roman van Stendhal door Pierre Cardinal (1961).
• Leviathan door Leonard Keigel (1962). Grote Prijs van de kritiek op het Festival van Venetië.
• Cherchez l'idole door Michel Boisrond (1963).
• À cause, à cause d'une femme door Michel Deville (1963).
• La Chasse à l'homme door Édouard Molinaro, (1964).
• Cent briques et des tuiles, door Pierre Grimblat (1965).
• La redevance du fantôme, telefilm, (1965).
• Des filles pour l'armée door Valerio Zurlini (1965).
• Marie-Chantal contre le docteur Kha door Claude Chabrol (1966).
• Le Treizième Caprice door Roger Boussinot (1967).
• Jack of Diamonds door Don Taylor (1967).
• Kean, un roi de théâtre, telefilm door Marcel Moussy (1968).
• La Hobereaute, gesproken opera door Jacques Audiberti, in het kader van het Festival du Marais (1970).
• Le Petit Poucet door Michel Boisrond (1972).
• Emmenez-moi au Ritz, telefilm, door Pierre Grimblat (1976).
• Flic ou voyou door Georges Lautner (1976).
• Les Diplômés du dernier rang door Christian Gion (1982).
• Que les gros salaires lèvent le doigt ! door Denys Granier-Deferre (1982)
• Les Morfalous door Henri Verneuil (1984).
• Pauline ou l'écume de la mer, telefilm door Patrick Bureau (1984).
• Joyeuses Pâques door Georges Lautner (1984)
• Le Pactole door Jean-Pierre Mocky (1985).
• Tangos, l'exil de Garde door Fernando Ezequiel Solanas (1985). Grote Prijs van het Festival van Venetië.
• La Piovra 3, teleserie door Luigi Perelli (1987).
• Sale Destin door Sylvain Madigan (1987).
• Fucking Fernand door Gérard Mordillat (1987).
• Il est génial papy ! door Michel Drach (1987).
• Le Loufiat, telefilm door Annie Butler (1988).
• La Folle journée ou Le mariage de Figaro door Roger Coggio (1989).
• La Bugiarda, telefilm, door Franco Giraldi (1989)
• L'Avaro door Tonino Cervi (1990).
• Per una fredda mattina di maggio door Vittorio Sindoni (1990).
• 4 Piccole donne, teleserie, door Gianfranco Albano (1990).
• Présumé dangereux door Georges Lautner (1990).
• L'affaire Rodani, telefilm, door Giorgio Capitani (1991).
• Tutti gli uomini di Sara door Gianpolo Tescari (1992).
• Jeudi 12, telefilm door Patrick Vidal (1994).
• A che punto è la notte ?, telefilm, door Nanni Loy (1994).
• Ainsi soient-elles door Patrick en Liza Alessandrin (1995).
• Dis-moi oui door Alexandre Arcady (1995).
• Chienne de vie, telefilm door Bernard Uzan (1996).
• Adrien Le Sage, telefilm door Jacques Monnet (1996).
• Tykho Moon door Enki Bilal (1996).
• Héroïnes door Gérard Krawczyk (1997).
• C'est la tangente que je préfère door Charlotte Silvera (1997).
• La Durite, kortfilm door Philippe J. Cotten (1997).
• Desierto di fuoco, telefilm, door Enzo G. Castellari (1997).
• Villa Vanille, telefilm, door Jean Sagols (1998).
• Jeux pour mourir (2000).
• Le Syndrome de l'adhésif (2001).
• Master Class, waarin ze Maria Callas vertolkte (2000)
• La Presse est unanime, toneelstuk door Laurent Ruquier (2003).
• Jésus la Caille, naar de roman van Francis Carco (2004).
• Les Bureaux de Dieu door Claire Simon (2008).

• La Hobereaute, door Jacques Audiberti, regie Georges Vitaly, Hôtel de Béthune-Sully (1969).
• Le Partage de midi, door Paul Claudel, regie G.-H. Régnier, théâtre de Bourges (1973).
• L'Écorce bleue, door Marguerite Yourcenar, voorlezing, Festival de Carpentras, théâtre de Plein Air (1992).
• Le Vietnam door Marguerite Duras, voorlezing, festival de Saint-Florent-le-Vieil (1997).
• Master Class, door Terrence McNally, regie Didier Long, Parijs, Théâtre Antoine (1999).
• La Presse est unanime, door Laurent Ruquier, regie Agnès Boury, Parijs, Théâtre des Variétés (2003).
• Jésus la Caille, naar de roman van Francis Carco, regie Jacques Darcy, Parijs, Théâtre des Ambassadeurs (2004).
• Master Class door Terrence McNally, regie Didier Long, Théâtre de Paris (2008).
• L'Hirondelle inattendue, opera door Simon Laks, Laforêt als récitante, met Filharmonisch orkest van Marseille, onder Lukasz Borowics, Festival des musiques interdites de Marseille (2009).

• Ze trouwde in 1961 met de filmrealisator Jean-Gabriel Albicocco (1936-2001).
• Nadat ze van hem scheidde, was ze van 1965 tot 1967 getrouwd met een Marokkaans-Joodse zakenman, Judas Azuelos, met wie ze twee kinderen kreeg.
• Vervolgens trouwde ze met de zakenman en kunstverzamelaar Alain Kahn-Sriber, met wie ze haar derde kind kreeg.
• In 1980 trouwde ze met Pierre Meyer
• In 1990 trouwde ze met de wisselagent Éric de Lavandeyra, een huwelijk dat vier jaar later spaak liep.

Marie Laforêt kreeg drie kinderen:

• Lisa Azuelos (°1965), regisseuse van de films LOL en Dalida,
• Jean-Mehdi-Abraham Azuelos (°1967),
• Ève-Marie-Deborah Kahn-Scriber (°1974).

• Pierre FAGEOLLE & Egon KRAGEL, Marie Laforêt, 1994.
• Alain WODRASCKA, Marie Laforêt, La femme aux cent visages, éd. L'Étoile du Sud, 1999.
• Alain WODRASCKA, Marie Laforêt, Portrait d'une star libre, éd. Didier Carpentier, 2009.
• Alain WODRASCKA, Marie Laforêt, long courrier vers l'aurore, Mustang éditions, 2014.