Marcel L'Herbier

Marcel L'Herbier werd geboren in Parijs, waar hij na het voortgezet onderwijs aan de school van St. Stanislas, eerst rechten deed voordat hij bij de Sorbonne studeerde. Na het behalen van de diploma's hield hij zich met poëzie en literatuur bezig en dan vooral Oscar Wilde, Villiers de L'Isle-Adam, Friedrich Nietzsche en Maurice Barrès.

L'Herbiers eerste boek, ...Au jardin des jeux secrets, werd uitgegeven in 1914. Zijn volgende publicatie vond plaats in 1917 met het toneelstuk L’Enfantement du mort, miracle en pourpre, noir et or. Dit was een esthetisch protest tegen de oorlog. In 1919 werd het voor het eerst op het toneel gezet in het "Théâtre Édouard VII", geregisseerd door L'Herbier zelf en met Art et Action. Art et Action was een vrije theatergroep, geleid door Edouard Autant en Louise Lara, de ouders van Claude Autant-Lara waarvan onder anderen Eve Francis lid was (zij was een beroemde tragédienne en Paul Claudels muze. L'Herbier componeerde ook muziek, een van zijn voorbeelden was Claude Debussy.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende hij in de afdeling van het leger die voor films zorgde. Hij werd geraakt door film als medium, door het zien van de afschuwelijke beelden die van het front terugkwamen. L'Herbier schreef meerdere toneelstukken voordat hij Phantasmes ging regisseren, een film die niet werd afgemaakt. Hierna regisserde hij Rose-France, een overdadig en choquerend gedicht dat verfilmd werd als een vreemde symbolistische collage. Zijn experimenten met speciale effecten en de samenwerking met de acteur Jaque Catelain begonnen in deze film. L'Herbier kreeg door zijn beheersing van de film als medium een contract voor twee jaar met het filmbedrijf Gaumont. In de loop van de jaren '20 regisseerde hij 13 stomme films waarvan geen enkele hetzelfde thema of structuur heeft als de andere.

Hij had hierdoor veel invloed in de ontwikkeling van de Franse avant-garde films. Zijn experimentele films beïnvloedden bijvoorbeeld de regisseurs Alberto Cavalcanti en Claude Autant-Lara. L'Herbier leek zijn creativiteit te verliezen met de komst van de geluidsfilm, de films gingen meer op alle andere films lijken en de kwaliteit ging ook van uitstekend naar gemiddeld. Ongeveer in 1954 ging hij voor de televisie regisseren.