María Rosa Oliver

María Rosa Oliver (voluit: María Rosa Oliver Romero) (10 september 1898 in Buenos Aires – aldaar, 19 april 1977) was een Argentijns schrijfster, vertaalster en essayiste. Zij schreef ook kritieken.[1]

María Rosa Oliver

In haar jeugd werd zij getroffen door polio. Ze raakte ernstig gehandicapt, maar reisde tijdens haar leven desondanks veel door de Amerika's, Europa en Azië.[2] Tijdens de Tweede Wereldoorlog was zij de geallieerde zaak toegedaan en zij bezocht Washington. Zij maakte, na te hebben deelgenomen aan het "Wereldcongres van de volkeren voor vrede" dat in 1952 in Wenen werd gehouden, samen met andere leden van de Communistische Partij een reis naar China en de Sovjet-Unie.[3]

Oliver speelde een rol in de door communisten beïnvloede Wereldvredesraad en ontving in 1958 de Internationale Lenin-Vredesprijs voor de Consolidatie van de Vrede tussen de Volkeren.[4] Deze prijs werd vaak aan communisten en fellow travellers in de Wereldvredesraad uitgereikt.

María Rosa Oliver schreef enkele autobiografische werken. In het in 1965 gepubliceerde Mundo, mi casa. Recuerdos De Infancia beschreef zij haar jeugd in een gepriviligeerd milieu. In 1969 verscheen La vida cotidiana. Daarin ging de schrijfster in op de achterstelling van vrouwen en de voor haar onacceptabele ongelijkheid in de maatschappij.[5]