Mansardedak

Bij een mansardedak is het onderste gedeelte van het schuine dak steiler dan het bovenste gedeelte. Daarmee is dit daktype het omgekeerde van een geknikt of aangekapt dak of van een dak met aankapping. Het mansardedak komt in diverse vormen voor en de bekendste zijn te beschouwen als varianten op het schilddak en als variant op het zadeldak.

De oorspronkelijke vorm was het viervoudige mansardedak, waarbij alle muren bekroond werden door een gebroken dak, zoals bij landhuizen. Deze vorm is te beschouwen als een variant op het schilddak. Bij dit viervoudige dak komt het voor dat de kap niet in een nok maar afgeknot in een klein plat dak eindigt. De andere vorm, waarbij de kopgevels doorlopen tot aan de nok, is te beschouwen als een variant op het zadeldak.

De term mansarde kan in sommige dialecten, analoog aan het Frans, ook verwijzen naar een (bewoonbare) zolderruimte, al dan niet onder een mansardedak.[1]

Vanaf de tweede helft van de 19e eeuw werd dit daktype veelvuldig toegepast om de zolderverdieping van (kleine) woningen te vergroten. Uiteenlopende aspecten zoals kosten, gebruiksdoel en esthetiek bepalen de voor- en nadelen van de constructie. Vanaf de tweede helft van de 20e eeuw wordt de gebroken kap nog maar sporadisch gebruikt, bijvoorbeeld om de goothoogte van nieuwbouw aan te laten sluiten bij bestaande bebouwing en toch extra bouwhoogte of bouwvolume te creëren. Vanaf 1990 is een kleine opleving te zien in nieuwbouw met deze vorm.

De ruimtewinst van de gebroken kap is kleiner dan op het eerste gezicht lijkt. Om de winst te effectueren is een geknikte constructie nodig die van nature minder sterk is dan een normaal driehoekig dakgebint en dus zwaarder uitgevoerd moet worden. Bij de meest voorkomende constructie komen bij de knik vier balken samen: de twee delen van de geknikte spant, een hanenbalk en een langsdrager. Met de gangbare houten balken levert dat een enorm knooppunt op dat de bruikbaarheid en begaanbaarheid van de bovenverdieping danig kan beperken. Om de constructie stabiel en windbestendig te maken, wordt vaak ook nog een lichte staander van halverwege de onderste dakhelft naar de vloer gebruikt. Bovendien moet de hanenbalk zwaarder en langer zijn dan normaal en heeft de dakbedekking een grotere oppervlakte en evenredig meer gewicht. Het grote aantal hoeken en gaten kan de zolder makkelijk tot een domein van stofnesten en ongedierte maken, daarom wordt de constructie vaak achter een lambrisering of iets dergelijks verborgen. Wel zorgt de steile onderste dakhelft voor een groot bouwvolume. Ook is er tot dicht bij de buitenmuur voldoende stahoogte, wat goed aansluit bij een woonfunctie. Dakkapellen kunnen dan voor extra licht zorgen en zijn in de soms bijna verticale onderste dakhelft met weinig materiaal te bouwen. Deze en andere aanbouwsels zijn dan ook zeer gangbaar in mansardedaken.

Vanwege het gewicht van de constructie is het alleen bij uitzondering mogelijk een gebouw achteraf van een gebroken kap te voorzien. De bouwwijze resulteert ook in een duurder dak, terwijl een iets hoger opgetrokken muur met een normaal dak al gauw dezelfde ruimtewinst levert.

Een mansardedak was voor ruimtewinst in kleine vrijstaande woningen alleen zinvol in gebieden waar bouwsteen duur was. In Duitsland was de Grundsteuer (onroerendgoedbelasting) van belang: die werd geheven over gehele verdiepingen, niet voor de bouwlaag direct onder het dak. Ook elders kunnen belasting- of bouwverordeningen deze dakvorm in de kaart gespeeld hebben, bijvoorbeeld in Parijs, maar de bronnen spreken elkaar daar tegen over de precieze consequenties van de verordeningen.

Bij rijtjeshuizen, die als het ware steun aan elkaar hebben, kan de kapconstructie iets lichter zijn, zodat de nadelen minder zwaar wegen. In grote gebouwen zitten de constructie-elementen minder in de weg en springt het voordeel van de grote ruimte met goede luchtcirculatie in het oog, wat de toepassing als droogzolder in het brouwhuis in Fallersleben verklaart, zie de ventilatie-openingen in het dak.

Omdat de vorm van het dak de bouwmeester allerlei vormgevingsmogelijkheden biedt, is de constructie bij luxueuze bouwwerken in zwang geweest. Bij gebouwen die haaks op de nokrichting groot zijn is het ook een manier om de nokhoogte te beperken en een buitensporig groot dak te vermijden. Een bijzonder geval vormt de bebouwing bij molen Maallust in Amerongen (zie fotogalerij) waar de daken laag zijn om de molen niet de wind uit de zeilen te nemen.

• De Antwerpse volkszanger Wannes Van de Velde zingt over zijn zolderkamer in Mijn Mansarde, waar onder meer Jan Breydel zou hebben geslapen.[2]

Kasteel van Versailles, de erekoer met verguld loodwerk op het mansardedak

• 
  Mansardedaken in Parijs
• 
  Museum op Dead man's corner in Normandië
• 
  Jagershuisje in Kottenforst bij Bonn
• 
  Abdij van Rommersdorf, Neuwied
• 
  Toruń, huizen in de Most Pauliński (Paulińskistraat)
• 
  Woonhuizen aan de Koningin Regentesselaan in Roermond
• 
  Lage nieuwbouw in Amerongen geeft de wind vrij toegang tot molen Maallust
• 
  Hôtel Régent in de Straatsburgse wijk Petite France. De wijk is een werelderfgoed.
• 
  De kerk van Mjällby. In het grootste deel van Europa zijn kerken met mansardedaken zeldzaam, maar in Zweden komen ze veel voor.
• 
  Detail van de kerk van Kimstad, Zweden. De brede rand tussen het bovenste en het onderste dakdeel breekt het sneeuwdek dat zich in de winter opbouwt.
• 
  Dorpskerk ('s-Gravenzande), Nederland. Rijksmonument, een ontwerp van Adrianus Tollus.