Spookklauwier

De vogel is 23 tot 26 cmlang en weegt 65 tot 84 g. Het is een vrij grote soort bosklauwier, met een forse, zwarte tot donkerbruine snavel. Er is geen verschil tussen de seksen. De kop en nek zijn grijs, er loopt een witte streep van het oog naar de snavel. De keel, borst en buik zijn cadmiumgeel, de mantel, vleugel en staart zijn olijfkleurig groen. Op de borst neigt het geel naar oranje. De vogel dankt zijn naam aan het geluid dat hij maakt. Dit is een lage, onheilspellend klinkende fluittoon die zacht begint, luider wordt en plotseling weer ophoudt. Dit geluid is lastig te lokaliseren waardoor de vogel ook moeilijk waarneembaar is.[2]

Deze soort telt 7 ondersoorten:

• M. b. approximans: van oostelijk Ethiopië en Somalië tot noordelijk Tanzania.
• M. b.blanchoti: van Senegal en Gambia tot noordelijk Kameroen.
• M. b.catharoxanthus: van noordelijk Kameroen tot Eritrea, Ethiopië, Oeganda en westelijk Kenia.
• M. b. hypopyrrhus: van Tanzania tot Zuid-Afrika.
• M. b. interpositus: Angola, zuidoostelijk Congo-Kinshasa en westelijk Zambia.
• M. b.citrinipectus: zuidwestelijk Angola en noordelijk Namibië.
• M. b. extremus: oostelijk Zuid-Afrika.

Het leefgebied bestaat uit half open bos en bossavanne. De vogel houdt zich bij voorkeur op in de wat dichter begroeide stukken met struikgewas, vaak laag bij de grond. De vogel jaagt daar op grote insecten en kleine gewervelde dieren zoals hagedissen.

De grootte van de wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. Men veronderstelt dat de soort niet zeldzaam is en mogelijk in aantal vooruit gaat. Om deze redenen staat de spookklauwier als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]