Maggie May (Rod Stewart)

Stewart schreef het lied samen met Martin Quittenton, de gitarist van de band Steamhammer. Nadat Quittenton enkele akkoorden speelde, zocht Stewart hier een melodie op. Hier zong hij de tekst op van Maggie May, een Brits volkslied over een prostituee dat The Beatles een jaar eerder hadden uitgebracht op hun elpee Let it be.[1]

Tijdens het componeren herinnerde Stewart zich het voorval dat zich op zijn zestiende had voorgedaan. Dat was toen hij tijdens het Beaulieu Jazz Festival in 1961 voor het eerst seks had. Dit was met een oudere en langere vrouw die krachtig op hem af was gelopen in de biertent. Hij noemt haar in zijn lied niet bij haar echte naam. Stewart en Quittenton maakten vervolgens een demo waarop Stewart stukjes tekst zong. Naar aanleiding van zijn ervaring in Beaulieu bedacht hij het verhaal van een jongen die op een oudere vrouw valt en uiteindelijk verslagen en perplex raakt in die relatie.[1]

Voor de opnames nam hij twee van de bandleden uit die groep mee: Wood en McLagan. De bezetting was als volgt:

• Rod Stewart: zang
• Ronnie Wood: gitaar
• Ian McLagan: orgel
• Mickey Waller: drums (de bekkens zijn er later in gemonteerd, omdat Waller die vergat mee te nemen)
• Martin Quittenton: gitaar
• Ray Jackson: mandoline

Het nummer werd tientallen malen gecoverd, vooral op muziekalbums van artiesten. Voorbeelden van bekende artiesten zijn van Wet Wet Wet (Holding back the river, 1989), Blur (Ruby trax - The NEM's roaring forty, 1992) en Garth Brooks (Blame it all on my roots, 2013). Ook werd het enkele keren door vrouwen gezongen, zoals door Melissa Etheridge op een livesingle (1994) en Mathilde Santing op haar album Fory nine (2008). Verder verschenen er nog twee versies in het Fins, van Kirka (1972) en Nolo et Rähjä (1978), het Frans van Richard Anthony (1971) en het Spaans van M Clan (2001).