Madagaskarscheenplaatschildpad

Het rugschild of carapax kan bijna 45 centimeter lang worden en is ovaal van contour en bolvormig maar niet erg hoog, de kleur is donkerbruin tot -grijs. Jongere dieren hebben duidelijk strepen op het schild, bij oudere dieren hebben de hoornplaten fijne straalsgewijze strepen. Heel oude dieren verliezen deze lijnen en zijn egaal bruin van kleur. De kop is opvallend groot en heeft een wat uit-stekende snuitpunt. De kop kan niet worden teruggetrokken en ook de lange nek die kenmerkend is voor de onderorde halswenders wordt onder de schildrand gevouwen.

Vroeger behoorde de soort tot het geslacht Podocnemis, waardoor deze oude naam nog vaak opduikt. Alle huidige Podocnemis- soorten komen echter voor in Zuid-Amerika, de madagaskarscheenplaatschildpad komt zoals de naam doet vermoeden voor op Madagaskar, het eiland ten oosten van Afrika.
De madagaskarscheenplaatschildpad is een van de 25 meest bedreigde soorten schildpadden ter wereld, en gaat in aantal achteruit. Dit komt doordat de schildpad vaak als bijvangst wordt opgevist door vissers, en vervolgens wordt opgegeten. Een andere bedreiging is de landschapsverandering die de ruige gebieden waar de soort voorkomt worden gebruikt voor de landbouw.

De schildpad leeft in wat diepere, langzaam stromende wateren, zoals rivieren, moerassen en lagunen. Door zijn lange nek en wat verlengde snuitpunt kan de schildpad makkelijk ademhalen terwijl hij met zijn lichaam onder water blijft. De soort is omnivoor en leeft zowel van plantaardig als dierlijk materiaal. Biologen hebben vrij nauwkeurig beschreven waar de schildpad precies van leeft, voornamelijk puntslakken, en wel de soort Melanoides tuberculata, die bekend is omdat deze ook in aquaria wordt gehouden. Ook wortels van bepaalde soorten riet (Phragmites), noten, zaden en bladeren van planten worden gegeten, evenals kreeftachtigen, dode of levende vissen en insecten.