Lubbert Jan van Eck

Lubbert Jan van Eck (26 maart 1719, Velp - 1 april 1765, Colombo) was de 31ste gouverneur van Nederlands-Ceylon.

Van Eck was de zoon van Samuel van Eck (1691-1760) en Jacoba Wilhelmina Maria Couttis (c.1695-1740). Hij werd geboren op het huis Overbeek te Velp en erfde de titel "Baron" en "Heer van Overbeek" van zijn vader. Hij is in 1732 bij de Vereenigde Oostindische Compagnie aangesloten. Van 1740 tot 1741 is hij in dienst als onderkoopman bij het schip "Huis te Foreest" naar Batavia, Nederlands-Indië. In juni 1747 vertrok hij naar Negapattinam in het zuiden van India. In 1748 werd hij opperhoofd van Porto Novo en in 1754 werd hij hoofd van Paliacatta. In 1758 werd hij aangesteld als gouverneur van Coromandel, deze functie nam hij in april 1759 in de praktijk. Uiteindelijk werd hij op 29 mei 1761 als gouverneur van Ceylon aangesteld en nam hij op 18 februari 1762 het leiderschap over.[1]

Van Eck werd gouverneur tijdens een oorlog met het Koninkrijk Kandy (1761-1766), toen koning Kirti Sri Rajasinha met behulp van Nederlandse rebellen een aantal steden en provincies binnenviel en overwon. In 1762 slaagde Van Eck erin om de steden Matara en Hanwella van de Kandianen terug te nemen. Een poging om een Siamese prins, die Ceylon had bezocht en fortuinlijke geldschieters onder Kandianen had, van de troon af te zetten mislukte. Ook vredesonderhandelingen in 1763 slaagden niet. Met behulp van geldschieters van de VOC leidde Van Eck twee invasies in het Koninkrijk, maar hij stierf in het kantoor terwijl de tweede invasie nog niet was voltooid. Zijn opvolger gouverneur Iman Willem Falck, die Anthony Mooyart als waarnemend gouverneur opvolgde, behaalde uiteindelijk de overwinning. De overwinningsovereenkomst werd in februari 1766 ondertekend en was het begin van de voortgezette vrede tussen de Nederlanders en Kandianen totdat de Nederlanders in 1798 definitief van het eiland vertrokken.[1]