Lowell George

George speelde in 1966 bij de folkrockband The Factory, waarmee hij de door Frank Zappa geproduceerde demo Lightning Rod Man opnam, die pas werd uitgebracht in 1993. Uit The Factory ontwikkelde zich de band The Fraternity of Man, waarvan George nooit een vast lid was, maar waarmee hij echter wel samen speelde. Twee maanden was hij leadzanger bij The Standells.

In 1968 vervoegde hij zich bij The Mothers of Invention als vervanger van Ray Collins, eerst als zanger en later als slaggitarist. Hij is bijvoorbeeld te horen op Hot Rats. Tijdens deze periode schreef hij veel songs. Truck Stop Girl, een song uit deze tijd, werd onder andere gecoverd door The Byrds. Daardoor kreeg hij een platencontract bij Warner Bros. Records. In 1969 ontstond zijn band Little Feat, genoemd na een opmerking van Jimmy Carl Black over de voetmaat van George. De band was erg populair tijdens de jaren zeventig en kreeg zeer goede recensies, vooral ook door George's zang en zijn spel op de slidegitaar. Tussendoor werkte George als studiomuzikant voor onder anderen Maria Muldaur, Robert Palmer, Van Dyke Parks, Linda Ronstadt, John Sebastian, Bonnie Raitt, Mick Taylor, Bill Wyman, Jackson Browne en James Taylor. In 1977 moest hij een ontwenningskuur ondergaan om af te komen van zijn cocaïne-verslaving.

In 1978 was George de producent van het album Shakedown Street van de Grateful Dead. In 1979 verliet hij Little Feat om zich te wijden aan een solo-carrière. Nog in hetzelfde jaar verscheen zijn enige solowerk Thanks I'll Eat It Here, waarmee hij op tournee ging.
In 1997 verscheen het Lowell George tribute-album Rock and Roll Doctor, waarop onder andere Bonnie Raitt, Little Feat, Taj Mahal, Randy Newman en Jackson Browne speelden.

George leed aan hepatitis en zwaar overgewicht. Hij overleed op 34-jarige leeftijd. Zijn as werd uitgestrooid in zee.