Lotti van der Gaag

Van der Gaag begon in de jaren veertig, op aandringen van de schilder Bram Bogart, met wie zij toen samenwoonde, met beeldhouwen en volgde lessen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten en aan de Vrije Academie in Den Haag. In 1950 verhuisde ze naar Parijs, waar ze via Simon Vinkenoog contact kreeg met leden van de Cobra-beweging, zoals Corneille en Karel Appel. Zij werd in haar werk sterk beïnvloed door Cobra, met name waar het ging om haar fantasiefiguren. In 1951 volgde zij enkele lessen in het atelier van Ossip Zadkine.

In 1952 werd haar werk in het Stedelijk Museum in Amsterdam getoond. Daarna werd haar werk ook geëxposeerd in diverse Nederlandse en Parijse musea en galeries.

Vanaf 1974 ging Van der Gaag schilderen. In haar werk bleven de fantasiefiguren overheersen.

Corneille had er bezwaar tegen dat zij lid zou worden van de Cobra-beweging, ze heeft dan ook nooit aan gezamenlijke tentoonstellingen deelgenomen. In 1994 werd zij in een catalogus van het Stedelijk Museum genoemd als lid van de Experimentele Groep in Holland, iets dat vervolgens door onder andere Corneille ten stelligste werd ontkend.

Van der Gaag is gehuwd geweest met Kees van Bohemen.

Lotti van der Gaag ontving in 1958 de Jacob Marisprijs en in 1993 de Ouborgprijs.

• Vlerkhond (1954)[1]
• Denker (1955), Maliebaan, Utrecht[2]
• Fantoom (1964), Boenhoffstraat, Nijmegen[3]
• Vogels en vissen (1965), Vredehofweg, Rotterdam
• Sculptuur (1965), Drentheplantsoen/Dedemsvaartweg, Den Haag (de sokkel werd vervaardigd door Rudi Rooijackers)

• 
  De Gek (1951), bij het Cobra Museum, Amstelveen
• 
  De Denker (1955), Utrecht (geplaatst in 1991)
• 
  Communicatie (1960), Telefooncentrale Amsterdam-Slotervaart
• 
  Vogels en vissen (1965), Vredehofweg, Rotterdam
• 
  Moeder en kind (1970), Prinsenweg, Wassenaar

• Lijst van Nederlandse beeldhouwers

• W.A.L. Beeren: Signalement van Lotti van der Gaag, in: Museumjournaal, juni 1963, pp. 255–261.
• Bibeb: Lotti van der Gaag, in: Vrij Nederland, 21 februari 1987.
• Ruud Meijer: Parijs verplicht; Nederlandse kunstenaars in Parijs, 1989, pp. 75–76.
• Elma Drayer: Boze brief van Corneille: Lotti hoort niét bij de Cobra-club, in: Vrij Nederland, 15 oktober 1994.
• Wilma Sütö: Lotti werkte totdat ze vleugels kreeg, in: de Volkskrant, 22 februari 1999.
• Anoniem: Lotti van der Gaag had genoeg van Cobra, in: Noordhollands Dagblad, 22 februari 1999.
• Willemijn Stokvis: Gaag, Charlotte van der, in: Digitaal Vrouwenlexicon van Nederland.

Zie de categorie Lotti van der Gaag van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.