Leeftijdsdiscriminatie

In Nederland verbiedt de Wet gelijke behandeling op grond van leeftijd bij de arbeid (WGBL) sinds 1 mei 2004 (sinds 1 januari 2008 bij militaire ambtenaren) het discrimineren op grond van leeftijd bij arbeid, beroep en beroepsonderwijs. Het College voor de Rechten van de Mens ziet toe op naleving van deze wet (voor 1 oktober 2012 vervulde de Commissie gelijke behandeling deze rol). De WGBL kent een aantal uitzonderingen, waarbij leeftijdsdiscriminatie wel toegestaan is. In België verbiedt de anti-discriminatiewet van 25 februari 2003[1] elk discriminerend gedrag en steunt op het non-discriminatieprincipe dat stelt dat iedereen gelijkwaardig is. Eén van de expliciet vermelde gronden in deze wetgeving is leeftijd.

Recent werd onderzoek uitgevoerd door Stijn Baert en collega's naar leeftijdsdiscriminatie op de arbeidsmarkt.[2] In dit onderzoek werden 1.152 fictieve sollicitaties uitgestuurd als reactie op vacatures voor de Vlaamse arbeidsmarkt. Naar elke geselecteerde vacature werden sollicitaties gestuurd van hetzij twee mannelijke hetzij zeer gelijkaardige kandidaten. Wat wezenlijk verschilde, was de leeftijd van de twee sollicitanten. Dit kenmerk werd per vacature op een willekeurige manier toegevoegd aan de twee verschillende kandidaturen.

Gemiddeld genomen ontvingen de kandidaten die 6 of 12 jaren ouder waren significant minder uitnodigingen voor een gesprek en beduidend minder positieve reacties in brede zin. Deze mate van ongelijke behandeling was sterker dan wat eerder gevonden werd op basis van gelijkaardig onderzoek. De gevonden arbeidsmarktdiscriminatie ten opzichte van oudere kandidaten werd gedreven door de reacties op mannelijke kandidaten. Daarnaast bleek ongelijke behandeling vooral aanwezig in commerciële functies (vertegenwoordigers en barpersoneel).