Gewone coelacant

De huid is bedekt met grote, dikke schubben met iriserende witte vlekken. De vinnen zijn gepaard met een gespierde basis, terwijl de staartvin een ongebruikelijke middenlob heeft. Ze hebben zeer beweeglijke borstvinnen. De ademhaling geschiedt door de mond, keelholte en ingewanden. Het dier heeft geen zwemblaas. De lichaamslengte bedraagt 150 tot 180 cm en het gewicht 65 tot 98 kg.

Deze soort komt voor ten westen van de Indische Oceaan op diepten van 150 tot 700 meter op holenrijke, onderzeese rotshellingen, waarover een sterke oceaanstroming staat.

Op 23 december 1938 werd in Zuid-Afrika, bij de monding van de Chalumna, door trawlerkapitein Hendrik Goosen een onbekende vis gevangen. Marjorie Courtenay-Latimer van het natuurhistorisch museum van Oost-Londen ontdekte de vis in een speciaal voor het museum bestemde bak met bijvangsten van vreemde vissen. Zij nam contact op met de Zuid-Afrikaanse ichtyoloog James Leonard Brierley Smith, die de vis het volgende jaar onderzocht. Zijn onderzoek bevestigde het vermoeden dat het om een coelacant ging, en hij publiceerde zijn bevindingen in een artikel in Nature waarin het dier benoemd werd als Latimeria chalumnae. De geslachtsnaam eert Latimer.

Smith ging op zoek naar meer exemplaren, en in Zuid-Afrika en elders werd een beloning opgesteld voor een volgende vangst. In december 1952 werd een exemplaar gevangen bij de Comoren. Smith wist het te bemachtigen, en beschreef het exemplaar onder de naam Malania anjouae — later zou blijken dat het een iets afwijkend individu van Latimeria chalumnae betrof. De Fransen, die de Comoren als kolonie hadden, waren woedend, en de verdere uitvoer van coelacanten werd verboden. Tot 1965 konden slechts Franse wetenschappers de vissen onderzoeken, en deze deden een minutieus onderzoek naar de anatomie van de dieren.