Lagosuchus

Lagosuchus had enkele kenmerken die sterk deden denken aan dinosauriërs, in het bijzonder de Theropoda. Zo had hij een S-vormige nek, soortgelijke enkelgewrichten, lange achterpoten en korte voorpoten.

Lagosuchus is bekend van zeer onvolledige overblijfselen (alleen een achterbeen plus een schouderblad en wervels kunnen hieraan worden toegewezen). Uit de kenmerken van het been blijkt echter dat het een licht gebouwde archosaurus was en opmerkelijk is vanwege zijn lange slanke benen en goed ontwikkelde voeten, kenmerken die het deelt met bepaalde dinosaurussen. Deze kenmerken, evenals vergelijkingen met naaste familieleden, suggereren dat het korte tijd op zijn achterpoten kon lopen, hoewel het waarschijnlijk meestal op handen en voeten bewoog. Lagosuchus was waarschijnlijk een behendig roofdier dat snelheid kon gebruiken om zijn prooi te achtervolgen en aan grotere roofdieren te ontsnappen. Lagosuchus was ongeveer zo groot als een fret.

De soort Lagosuchus talampayensis werd voor het eerst beschreven door Alfred S. Romer in 1971, die het als een "pseudosuchiër" beschouwde (toen een verzameling van verschillende "thecodonten" zonder dinosauriërs). In 1972 noemde hij een tweede soort, Lagosuchus lilloensis, bekend van een groter en beter bewaard gebleven skelet. Een later overzicht door Jose Bonaparte in 1975 synoniemen de twee soorten en beschouwde Lagosuchus intermediair tussen "pseudosuchiërs" en Saurischische dinosaurussen.

Moderne auteurs beschouwen nu ten minste L. lilloensis als stevig in het geslacht van archosauriërs die naar dinosaurussen leiden. Het geslacht Lagosuchus wordt echter door sommigen als dubieus beschouwd. Paul Sereno en Andrea Arcucci beschouwden L. talampayensis als onontkoombaar in een onderzoek uit 1994 en hebben L. lilloensis opnieuw geclassificeerd als een nieuw geslacht, Marasuchus. In 2019 werd het holotypeskelet van L. talampayensis opnieuw beschreven door Federico Agnolin en Martin Ezcurra, die bepaalden dat het niet alleen diagnostisch was, maar niet te onderscheiden was van specimen van Marasuchus lilloensis en zo de synoniemen ondersteunde die werden voorgesteld door Bonaparte. Bovendien is de datering van de formatie onduidelijk. Recent onderzoek heeft de Chañares gedateerd tot de vroege Carniaanse fase van het Late Trias.