Katherine Johnson

Katherine Coleman werd in 1918 geboren als dochter van Joshua en Joylette Coleman in White Sulphur Springs in Greenbrier County, West Virginia.[2][3] Ze had nog drie broers en zussen. Haar vader werkte als timmerman, boer en klusjesman. Haar moeder was een lerares.[2][4] Al sinds haar jonge jaren had Katherine een groot talent voor wiskunde. Haar ouders benadrukten het belang van onderwijs. Omdat in Greenbrier County zwarte studenten niet naar school konden na het einde van de basisschool ("eighth grade") gingen Katherine en haar broer(s) en zus(sen) naar de middelbare school in Institute, Kanawha County, West Virginia. De familie verdeelde hun tijd tussen Institute tijdens het schooljaar en White Sulphur Springs in de zomer.

Johnson ging na de middelbare school naar West Virginia State College en volgde daar wiskundevakken bij verschillende professoren, zoals scheikundige en wiskundige Angie Turner King (die ook haar mentor was tijdens de middelbare school) en W.W. Schiefflin Claytor (de derde Afro-Amerikaan die promoveerde in de wiskunde). Johnson studeerde in 1937 op achttienjarige leeftijd summa cum laude af in wiskunde en Frans.[3][4] Na haar afstuderen verhuisde Johnson naar Marion (Virgina) om les te geven in wiskunde, Frans en muziek.

In 1938 was Johnson de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die werd toegelaten op West Virginia University in Morgantown (West Virginia) na United States Supreme Court ruling Missouri ex rel. Gaines v. Canada.[4][5]

Johnson hoorde dat de National Advisory Committee for Aeronautics (NACA), het latere NASA op zoek was naar nieuwe mensen, in het bijzonder Afro-Amerikaanse vrouwen voor het Guidance and Navigation Department. Johnson trad in 1953 in dienst.

Van 1958 tot haar pensioen in 1983 werkte ze als een ruimtevaarttechnoloog. Later kwam ze te werken bij de Spacecraft Controls Branch. Daar berekende ze het traject voor de ruimtevlucht in 1959 van Alan Shepard,[6][7] de eerste Amerikaan in de ruimte. Ze berekende ook het lanceringsvenster voor zijn Mercurius-programma in 1961.[7] Verder stelde ze navigatietabellen op voor astronauten in het geval van elektronische problemen.

Toen de NASA in 1962 voor het eerst elektronische computers gebruikte om de baan van John Glenn om de aarde te bereken, werd Johnson gevraagd de uitkomsten na te rekenen. Johnson werkte later zelf ook met digitale computers. Ze berekende ook het traject voor de vlucht van Apollo 11 naar de maan in 1969.[6] Tijdens de maanlanding was Johnson op een bijeenkomst in de Pocono Mountains. Zij en een paar anderen bekeken de eerste stappen op de maan gezeten rond een televisie.

In 1970 werkte Johnson aan de missie van Apollo 13 naar de maan. Toen deze missie eenmaal werd afgebroken werkte Johnson aan back-up-procedures en tabellen waarmee de bemanning vier dagen later veilig op aarde terugkeerde. Later in haar carrière werkte Johnson aan het spaceshuttleprogramma, de Earth Resources Satellite en aan plannen voor een missie naar Mars.[7]

Johnson was in totaal mede-auteur van zesentwintig wetenschappelijke papers.[8] NASA onderhoudt een lijst van Johnsons belangrijkste artikelen.[6]

Johnsons sociale invloed als een pionier in ruimtewetenschappen en computers kan eenvoudig afgelezen worden aan het eerbetoon dat ze heeft ontvangen en de aantallen keren waarin haar verhaal is verteld. Hierdoor kan zij als rolmodel worden gezien.[9][10][11][12][13][14]

Sinds 1979 (voordat ze met pensioen ging) had Johnsons biografie al een ereplek op overzichten van Afro-Amerikanen in wetenschap en technologie.[15][16]

Op 16 november 2015 nomineerde de Amerikaanse president Barack Obama Johnson als een van 17 Amerikanen die in 2015 de Presidential Medal of Freedom ontvingen. Ze ontving de prijs op 24 november 2015 en werd genoemd als een voorbeeld van Afro-Amerikaanse vrouwen in bètavakken (STEM).[17]

In 2017 kwam de film Hidden Figures uit, een film over Johnson en haar Afro-Amerikaanse collega's bij NASA.[18]

In 1939 trouwde Johnson met James Francis Goble; zij kregen samen drie dochters. Na de dood van Goble in 1956 hertrouwde ze in 1959 met Lt. Colonel James A. Johnson waarna ze haar carrière bij NASA voortzette.