Karl Pfeffer-Wildenbruch

Pfeffer-Wildenbruch ging na zijn eindexamen, op 7 maart 1907 als Fahnenjunker in dienst van het 2. Westfälische Feldartillerie-Regiment Nr. 22 van het Pruisische leger in Münster. Hij werd op 1 augustus 1908 bevorderd tot Leutnant. In 1911 volgde de aanstelling om zich bij de militaire technische academie te melden. Met het begin van de Eerste Wereldoorlog was hij batterijofficier en regimentsadjudant. Er volgde een aanstelling om als stafofficier voor Generalfeldmarschall Colmar von der Goltz, die in Bagdad het Ottomaanse 1e Leger commandeerde te gaan werken. Van mei tot november 1917 was hij Erster Generalstabsoffizier van de militaire missie in Constantinopel. Eind 1917 keerde hij naar Duitsland terug, en werd Generalstabsoffizier in het 11. Infanterie-Division. Tot het einde van de oorlog had hij een aanstelling in de staf van het Generalkommando 55 en bij het XXIV. Reserve-Korps.

In augustus 1919 ging hij naar de Schutzpolizei. Enige tijd later werd hij referent in het Reichsministerium des Innern en afdelingshoofd in Osnabrück en Maagdenburg. Van 1928 tot 1930 was hij inspecteur van de strijdkrachten van Chili. Aansluitend keerde hij terug naar Duitsland.

In juni 1933 werd Pfeffer-Wildenbruch als Oberstleutnant commandant van een Landespolizei-Regiment in Frankfurt (Oder). Vanaf mei 1936 was hij de inspecteur-generaal van de politiescholen, en werd op 1 mei 1937 tot Generalmajor der Polizei bevorderd. Op 12 maart 1939 werd hij lid van de Allgemeine-SS en kwam in de staf van de Reichsführer-SS. Op 20 april 1939 volgde zijn bevordering tot SS-Brigadeführer. Eind 1939 richtte hij het 4. SS-Polizei-Panzergrenadier-Division op, en nam daar mee deel aan de slag om Frankrijk. Hij werd op 20 april 1940 tot SS-Gruppenführer der Waffen-SS en Generalleutnant in de politie bevorderd. Vanaf november 1940 was hij weer onderdeel van de staf van de Reichsführer-SS. Van 1940 tot 1943 was hij chef van de koloniale-politieambt in het Reichsministerium des Innern, en nam over op 8 oktober 1943 als commanderende-generaal het VI. SS-Freiwilligen-Armeekorps (Lets). Op 9 november 1943 werd Pfeffer-Wildenbruch tot SS-Obergruppenführer en General der Waffen-SS en de politie bevorderd. Begin december 1944 volgde de benoeming tot commanderende-generaal van het IX SS Bergkorps in Hongarije en bevelhebber van Boedapest. Als Kampfkommandant verdedigde hij de Hongaarse hoofdstad, na de omsingeling door Russische troepen van 24 december 1944 tot 11 februari 1945. De belegering van Boedapest was een van de langste en bloedigste van de Tweede Wereldoorlog, en duurde 102 dagen (zie de slag om Boedapest). Voor de verdediging van de stad werd Pfeffer-Wildenbruch op 11 januari 1945 met het Ridderkruis en op 1 februari 1945 met het Ridderkruis met Eikenloof onderscheiden. Als de uitbraak van zijn 500-koppige groep mislukt, vluchtte hij op 12 februari 1945 naar een nabijgelegen villa in Boeda en gaf zich over.

Hij werd in de Sovjet-Unie tot 25 jaar dwangarbeid veroordeeld[3], en keerde uit het krijgsgevangenkamp 5110/48 Woikowo in oktober 1955 naar Duitsland terug[4]. Op 29 januari 1971 kwam Pfeffer-Wildenbruch om het leven tijdens een auto-ongeluk in Bielefeld.