Kalojan

Kalojan stamde net als zijn broers, de eerdere tsaren Ivan Asen I en Peter IV, uit een bojarengeslacht van grondbezitters uit Târnovo genaamd Belgoen.[1] Nadat zijn broers op de Byzantijnse keizer Isaäk II Angelos een onafhankelijk Bulgaars rijk hadden veroverd, werd hij ter verzekering van de wapenstilstand in Constantinopel gegijzeld.[2] Hij besteeg de troon in 1197, na de moord op zijn beide broers door bojaren.

Na de Koemaanse nederlaag tegen de Russen van Galitsj (1201) verloor hij zijn belangrijkste militaire bondgenoot en moest hij een overeenkomst sluiten met de Byzantijnse keizer Alexios III Angelos. In ruil voor Byzantijnse erkenning van de Bulgaarse onafhankelijkheid liet hij Thracië, het Rodopegebergte en Macedonië aan Alexios.[3] Gedurende de Vierde Kruistocht (1202-1204), verkreeg Bulgarije, inmiddels de sterkste Slavische staat, enig grondgebied in Thracië en Macedonië. Eind 1204 aanvaardde hij een unie met de katholieke kerk om erkenning te krijgen voor de titel van tsaar (keizer) en het Bulgaarse patriarchaat Târnovo. Innocentius III erkende hem echter slechts als koning en de aartsbisschop van Târnovo slechts als primaat, niet als patriarch.[4]

Kalojan streed begin 1205 aan Griekse zijde in de strijd tegen de heerschappij van de kruisvaarders en nam de Latijnse keizer Boudewijn I gevangen. Hij verkreeg, afgezien van Adrianopel, vrijwel geheel Thracië en veroverde vervolgens het fort Serres op het kruisvaarderskoninkrijk Thessaloniki. Hij verzwakte het Latijnse Keizerrijk ernstig, maar werd in 1207 vermoord. Zijn opvolger was zijn neef Boril.[5]